Bruisende genrecocktail

Het is een uitstekende manier om tot een origineel verhaal te komen: het combineren van genres die nog niet eerder waren gecombineerd. Dat bewijst ook de Amerikaanse auteur Lisa Maxwell in De laatste magiër waarin ze een flinke dosis magie en de mogelijkheid van tijdreizen toevoegt aan een geschiedenis die sterk lijkt op die van New Yorkse bendeoorlogen uit het begin van de 20ste eeuw. Dat deze elementen samen een explosieve verhaalcocktail opleveren, zal niemand verbazen.  

Lisa Maxwell heeft Engels gestudeerd en gewerkt als wetenschapper, boekverkoper, redacteur en docent. Eerder schreef ze al drie Young Adult fantasyboeken. De laatste magiër is haar eerste boek dat in het Nederlands uitkomt, in een vertaling van Maren Mostert. Het is tevens de start van een serie waarvan het tweede deel, The Devil’s thief, later dit jaar in de VS verschijnt.  

Het verhaal speelt zich af in hartje New York waar twee verschillende soorten magie voorkomen. Enerzijds is er de natuurlijke, aangeboren magie die alleen de zogenaamde Mageus hebben, anderzijds is er elementaire magie die door de studie van vakken als alchemie kan worden verkregen. Belangrijkste bolwerk van elementaire magie is de Orde van Ortus Aurea, die wordt bevolkt door rijke en machtige New Yorkers. Zij zijn de aartsvijanden van de Mageus en hebben een verbod op het gebruik van magische krachten bewerkstelligd. Tevens hebben ze een magische barrière om Manhattan heen gelegd, waar de meeste Mageus niet levend doorheen komen. Daardoor zitten die gevangen op het eiland.  

Dat geldt ook voor de bijzonder krachtige, 17-jarige Mageus Esta. Zij kan letterlijk de tijd stilzetten en met behulp van een magisch artefact kan ze bovendien door de tijd reizen. Aldus heeft ze zich vooral ontplooid tot ongrijpbare dievegge. Dan wordt ze door haar mentor professor Lachlan naar 1902 gestuurd om daar het belangrijke magische boek de Ars Arcana van de Orde te stelen. Dit om te voorkomen dat de magiër en illusionist Harte Darrigan spoorloos met het boek verdwijnt. Als Esta in 1902 arriveert, komt ze echter onverwacht in die tijd vast te zitten. Toch ziet ze kans haar missie te vervolgen. Probleem daarbij is wel dat haar tegenstander Harte Darrigan haar niet zo koud laat als ze had gewild.  

Als boek begeeft De laatst magiër zich in een vaag grensgebied tussen Young Adult en fantasy voor volwassenen. De hoofdpersonen zijn bijvoorbeeld onder de twintig, maar qua gedrag en levenservaring lijken ze veel ouder. Ze zijn door de wol geverfd, vastberaden, agressief en hebben louter zware, volwassen verantwoordelijkheden. Sommigen leiden al jaren een zelfstandig leven zonder opvoeders in de buurt. Geen wonder dat ook de gebeurtenissen verre van kinderachtig zijn.   

Ondertussen is het boek opgedeeld in voor YA typische korte hoofdstukken, maar steekt het verhaal ronduit gecompliceerd in elkaar. Er wordt namelijk veel geswitcht tussen zowel verschillende tijdsperioden als een bijna schrikbarende hoeveelheid aan vertellerstandpunten. Hoewel dat rustiger wordt nadat Esta in 1902 is aangekomen. Dan zijn er echter ook nog tijdreiscomplicaties, wetenschappelijk aandoende kwesties rondom de werking van elementaire magie en doordachte plotwendingen die elkaar in rap tempo opvolgen. Daar moet niet alleen de jonge lezer het hoofd goed bij zien te houden.    

Gelukkig maakt het weinig uit welk labeltje er op De laatste magiër past. Als je de onrealistische leeftijden negeert, blijft er een spannend, uitdagend, romantisch en buitengewoon origineel boek over. De alternatieve geschiedenis die rondom New York wordt opgebouwd vermengt feit en fictie naadloos met elkaar en de manier waarop magie vormt krijgt is geloofwaardig en goed onderbouwd. Ook de vermenging van genres komt nergens kunstmatig over. De al te strategische gedachtes van de hoofdpersonen zijn soms wat kil, maar uiteindelijk weet Lisa Maxwell dat nog aardig te compenseren door hen ook doorleefde emoties en warme herinneringen mee te geven.  

Kortom, iedereen die op zoek is naar een energiek en stoer boek waarin de auteur ook daadwerkelijk haar eigen fantasie gebruikt, is bij De laatste magiër aan het juiste adres.