Intense en spannende maar ongeloofwaardige wraaktocht

Een Siciliaanse heldin ziet hel en verdoemenis over zichzelf en haar familie neerdalen en gaat op wraaktocht. Het zou een boek over de maffia kunnen zijn, maar dat is het niet. In De prins van Toorn van Kerri Maniscalco, het eerste deel in de serie 'Koninkrijk der Zonden', wordt de ellende veroorzaakt door zwarte magie. Het resultaat is zoals wel vaker bij wraakverhalen: veel spanning en emotie maar minder geloofwaardigheid en originaliteit.

Maniscalco is een Amerikaanse met zowel Siciliaanse als Ierse en Oost-Europese wortels. Ze is dol op koken en gothic horror en studeerde forensische wetenschappen. De 'Koninkrijk der Zonden'-serie is op al deze voorliefdes gebouwd, maar is niet haar debuut. In de VS had ze al een succesvolle, vierdelige gothic thrillerserie.

In Nederland is De prins van Toorn in de markt gezet als volwassen fantasy, maar in de VS als Young Adult. Dat is verwarrend, maar komt waarschijnlijk doordat 18- tot 30-jarigen de belangrijkste doelgroep lijkt te zijn en die wordt som wel en soms niet aangemerkt als YA. Het boek heeft een mooie vormgeving, maar de vertaling van Anne-Marieke Buijs komt helaas gehaast over, met veel missende woorden en verkeerde woordvolgordes.

Plaats van handeling is een Sicilië dat historisch aandoet, maar een jaartal wordt niet gegeven. Het is een rustieke en kleurrijke locatie, maar belangrijker voor de plotontwikkeling is een alternatieve wereld die voortkomt uit de hel. Hel is onderverdeeld in zeven 'huizen', eentje voor elke hoofdzonde. Ieder huis staat onder leiding van een bij de betreffende zonde passende, onsterfelijke demonenprins.

Heldin van het verhaal is de 18-jarige Emilia di Carlo, een zogeheten 'streghe', ofwel heimelijke heks. Ze komt uit een familie die alleen witte magie beoefent en is een keurig, introvert meisje dat met plezier in het familierestaurant werkt. Dat verandert radicaal als ze haar tweelingzus Vittoria op brute wijze vermoord vindt, kort nadat twee andere streghes op dezelfde manier zijn omgebracht. Gedreven door woede en wraakzucht gaat ze op zoek naar de moordenaar, wat haar richting zwarte magie drijft. Zo ontmoet ze Toorn, een van de zeven verderfelijke prinsen van Hel. Toorn blijkt ook op zoek naar de moordenaar, maar een demon valt niet te vertrouwen. Uiteindelijk nemen de zaken echter zo’n keer dat Emilia hoe dan ook wordt gedwongen tot het maken van extreme keuzes.

Geruchten dat De prins van Toorn een bijzonder spannend verhaal zou zijn, blijken te kloppen. Op hoog tempo volgen heftige gebeurtenissen elkaar op, maken serieus gevaarlijke creaturen hun opwachting en dreigen er vervolgens alleen maar ergere dingen nog te gebeuren. Binnen die draaikolk moet een eenzame en onervaren heks zich staande zien te houden. Maniscalco bereikt daarmee iets zeldzaams: ze doet de lezer serieus twijfelen of haar hoofdpersoon, een ik-figuur nota bene, het wel gaat redden. Of de machtige, onsterfelijke Toorn het gaat redden zelfs.

Helaas komt dat wel te vaak doordat Emilia ongeloofwaardig gedrag vertoont. Haar omslag van lief, braaf muurbloempje naar woedende, gewiekste en hatelijkheden schmierende wraakengel gaat belachelijk snel. Vol overgave stort ze zich op de zwarte kunsten zonder het ooit nog te proberen met witte magie. Ze raast maar door als één brok emotie en komt veel te weinig tot bezinning. Een ander probleem is een te clichématige invulling van een in de basis origineel verhaal. De zeven prinsen van Hel zijn bijvoorbeeld uniek genoeg en nodigen uit tot reflectie over hun specifiek zonde, maar veel andere 'demonen' blijken platte standaardmonsters. Ook dringen associaties met de tv-serie Charmed zich steeds weer op.

Ondanks de zwakke punten mogen zowel de serie als de nog jonge auteur echter veelbelovend worden genoemd. De prins van Toorn is nog maar de openingszet van een veel groter verhaal. Een verhaal waarin eigenlijk alles nog moet gebeuren en heel wat puzzelstukjes nog op hun plek moeten vallen. Evengoed is dit eerste deel al een moeilijk weg te leggen verhaaltornado. Dus wie weet wat Maniscalco nog allemaal in petto heeft.