Oorlogsfantasy voor de liefhebbers

De ruige en intelligente torenheer Vaelin Al Sorna is terug. Onder de titel ‘In de schaduw van de wolf’ krijgt hij van auteur Anthony Ryan (1970) een nieuwe duologie. Dit in navolging van de eerdere succesvolle trilogie ‘In de schaduw van de raaf’. In het eerste deel van deze nieuwe serie, De roep van de wolf, reist Vaelin naar de andere kant van de wereld om zijn vroegere geliefde Sherin op te sporen en belandt hij midden in een oorlog. Daardoor beleeft hij een robuust avontuur, maar biedt hij de lezer weinig nieuws onder de zon. 

De Brit Anthony Ryan schreef naast ‘In de schaduw van de raaf’ de eveneens goed ontvangen trilogie ‘Draconis Memoria’. Nu volgt er dus een nieuwe duologie rondom Vaelin, waarvan dit eerste deel is vertaald door Gerda Wolfswinkel. Een voor de hand liggende vraag is dan of je de vorige serie moet kennen om deze te kunnen volgen. Dat blijkt lastig te beantwoorden. Als je de voorgeschiedenis en belangrijkste personages kent, zal de emotionele impact van dit boek groter zijn, want zoveel wordt er wel op het verleden teruggepakt. Om het verhaal als zodanig te kunnen volgen is het echter niet nodig. 

In De roep van de wolf begeven we ons naar het westelijke continent waar de koopman-koningen heersen in rijken die duidelijk zijn geïnspireerd op historisch China. Machtige rijken zijn het, maar nu worden ze evengoed belaagd door het woeste nomadenvolk de Stahlhast, dat in het noorden woont op de IJzeren Steppe. Zij zijn van plan eerst de koopman-koningen te overmeesteren en daarna de rest van de wereld te veroveren. Om deze ultieme ambitie te volbrengen heeft hun leider Kehlbrand zich een goddelijke status met bijbehorende bovennatuurlijke krachten aangemeten. Op die manier trekt hij hordes volgelingen aan, die bereid zijn voor hem te sterven en dat maakt hem zeer gevaarlijk. 

Desondanks zou Vaelin zich er niet mee bemoeid hebben als hij niet had gehoord dat genezeres Sherin, die al jaren in het westen woont, samen met de mysterieuze Prinses van Jade wordt vermist. Nu neemt hij samen met een aantal reisgenoten de boot om op zoek te gaan naar de twee vrouwen. Het wordt echter al snel duidelijk dat de Stahlhast iets met de vermissing te maken hebben, en het bovendien op Vaelin hebben voorzien. Samenwerking met het westerse Rode Leger en confrontaties met de Stahlhast worden dan onvermijdelijk. 

Ryan is een goede auteur. Zijn schrijfstijl is krachtig. Met de opbouw van het verhaal is niks mis en hij weet zijn teksten mooi te larderen met levenswijsheid en emotie. Een uitstekende wereldbouwer is hij ook, zo overtuigend als hij een relatief grote alternatieve wereld weet neer te zetten. Werelden met goed uitgewerkte volkeren die een heel eigen cultuur en geloofwaardige magische gaven hebben. Extra jammer dus dat hij verder niks bijzonders met het verhaal zelf weet te doen. Veel oorlog maar weinig plot, dat is waar het inhoudelijk gezien op neerkomt. Er zitten wel enkele verrassende wendingen in het verhaal, maar die sneeuwen onder bij de vele gevechten. De redenen voor deze gevoerde strijdhandelingen zijn vaak mager. Waar de veroveringsdrang van de Stahlhast vandaan komt, wordt bijvoorbeeld nauwelijks duidelijk. 

Een ander probleem is dat we bijna alles vanuit Vaelins gezichtspunt bezien. Dit werkte in de vorige serie, maar hier is het geforceerd. Sommige interessante gebeurtenissen maken we niet uit eerste hand mee omdat Vaelin er niet bij was, en op andere momenten wordt hij er aan de haren bijgesleept. Ondertussen komen andere personages niet tot hun recht omdat er geen ruimte is voor hun karakterontwikkeling. Met meer gezichtspunten was dit verhaal beslist rijker en voller geworden. 

Nu is De roep van de wolf in bepaalde opzichten een saai, onorigineel en rechtlijnig boek. Tegelijkertijd is het veel te heftig, intelligent, deugdelijk opgezet en goed geschreven om te diskwalificeren. Vooral liefhebbers van het genre en van de auteur zullen het toch graag lezen.