Meer klagend kind dan mindfulle misdadiger

Veel mensen keken uit naar Het kind in mij wil mindful moorden van Karsten Dusse (1973), omdat het na zijn humorvolle thrillerdebuut Mindful moorden maar zeer de vraag was hoe alles verder zou lopen. Een direct vervolg is het echter nauwelijks, want de zaken nemen al snel een andere wending. Dit om alle ruimte te geven aan een nieuw personage, namelijk het innerlijke kind van hoofdpersoon Björn Diemel. Aanvankelijk is dat prima, want het blijkt een aandoenlijke jongen die alle aandacht verdient. Gaandeweg groeit hij echter uit tot een dwingeland, die zowel het verstand van Björn als dat van de auteur overneemt, wat zowel de spanning als de geloofwaardigheid ondermijnt.

Dusse is een schrijvende advocaat die juridische non-fictie schreef en furore maakte met teksten voor komische tv-programma’s. In 2019 debuteerde hij met Mindful moorden in Duitsland als thrillerauteur. Het voor een thriller beslist ongewone boek werd al snel een daverend succes, waarna het ook internationaal doorbrak. Net als zijn voorganger is dit tweede deel in het Nederlands vertaald door Olga Groenewoud. In het Duits is er ook al een derde deel beschikbaar.

Het is herfst 2019, een half jaar na de gebeurtenissen uit het vorige boek. Door een fataal akkefietje met een ober tijdens de zomervakantie komt advocaat en bendeleider Björn opnieuw terecht bij mindfulness coach Joschka Breitner. Deze laat hem kennismaken met zijn 'innerlijke kind' en daarmee met door zijn ouders onbewust geplante dogma’s die zijn leven sturen. Hij gaat aan de slag om van die dogma’s af te komen en vrede te sluiten met zijn innerlijke kind. Desondanks raakt hij wegens zijn clandestiene praktijken in tal van hachelijke situaties terecht. Samen met zijn innerlijke kind bedenkt hij de gekste plannen om zich er weer uit te redden, met als extra uitdaging dat hij niet opnieuw een moord wil plegen. Maar dat is in Björns wereld gemakkelijker gezegd dan gedaan.

De eerste helft van het boek is net zo aantrekkelijk en humorvol als zijn voorganger. We rollen van de ene in de andere idiote situatie, de verhoudingen staan al snel op scherp en Breitner laat zich weer kennen als de topcoach die je zelf ook wilt hebben. Parallellen die worden getrokken tussen Björns jeugd en zijn huidige realiteit zijn even maf als goed gevonden. In het verlengde daarvan is de verhelderende manier waarop Dusse laat zien hoe jong aangeleerde dogma’s blijven doorwerken in het leven van de volwassen persoon zo sterk dat het zelfs als eyeopener kan werken.

Extra jammer dus dat de tweede helft steeds meer in het teken staat van het door zijn kinderlijke alter ego aangezwengeld geklaag van Björn over bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen. Meest irritant daarbij is een ware kruistocht die de ik-figuur en/of auteur voeren tegen milieubewust gedrag. Personages die dat voorstaan worden allemaal even onplezierig, lelijk en hypocriet weggezet, terwijl de lezer krijgt uitgelegd wat er mis is met allerhande milieumaatregelen. Vervolgens worden de betreffende mensen flink voor schut gezet. Leuk voor iedereen die ook een hekel heeft aan elektrische auto’s, maar het idee van een spannende thriller raakt er wel door van de baan.

Ondertussen moet de plotontwikkeling het ook niet hebben van de dagelijkse realiteit in de eenentwintigste eeuw. Een arts van midden dertig die nog een papieren receptenblok gebruikt. Een crèche waar een piepjonge stagiaire onbelemmerd haar gang mag gaan met andermans kinderen. Twee verdwenen maffiabazen die niet serieus worden gemist door hun eigen bendeleden. Een zakelijke kneus die toch een vrij groot bedrijf met tientallen werknemers heeft. Het is maar een greep uit de vele onwaarschijnlijkheden waar de plot van aan elkaar hangt.

Het moet gezegd dat hoofdpersoon, kind en auteur erg inventief zijn als het aankomt op het bedenken van plannen. Maar mindful kun je hun over alles en iedereen heen walsende gedrag uiteindelijk niet meer noemen. Hoe grappig het boek vaak ook is, Het kind in mij wil mindful moorden wringt op tal van punten.