Depressie te lijf met mirakels, mythes en sprookjes
Hine, de tweede roman van Lotte Kok (1996) is tot op zekere hoogte een hervertelling van het laatmiddeleeuwse mirakelstuk Mariken van Nimwegen. Dat is weer eens wat anders dan een hervertelling van Assepoester of Sneeuwwitje en zeker dan Belle en het beest. Mariken treft immers wel degelijk een beest. Desondanks waren sprookjes en mythes duidelijk andere belangrijke bronnen van inspiratie voor de auteur. Het levert een even donkere als fantasierijke roman op, met historische en toneelachtige elementen.
'Beeldspraak, omschrijvingen, emoties, goed doordachte maar terloops overkomende overpeinzingen; ze weet overal raad mee.' – recensent Anne-Claire
Kok debuteerde in 2018 met de roman Skydancer. Naast schrijfster is ze masterstudent Muziektheater aan het conservatorium in Arnhem. Verder heeft ze ooit aan de universiteit voor Humanistiek gestudeerd en deed ze ervaring op in de geestelijke gezondheidszorg. Van al deze zaken zijn sporen terug te vinden in onderhavige roman.
In een niet nader te duiden historische periode vertelt ik-figuur Hine ons het verhaal van haar moeizame volwassenwording. Tot haar achtste is ze een gelukkig meisje dat samen met haar stoere, onafhankelijke moeder in een plaggenhut op de hei woont. Als haar moeder spoorloos verdwijnt, komt ze terecht bij haar rijke maar nare familie. Daar ziet ze, vastgesnoerd in een korset, hoe mensen het naastgelegen bos ingaan om er nooit weer uit te komen. Toch besluit ze op haar veertiende zelf het bos in te vluchten omdat het haar enige overlevingskans is. Helaas blijkt het bos inderdaad een duistere plek waar het evengoed moeilijk overleven is en waar verdacht veel mensen sterven. Worstelend met angst, onzelfstandigheid en gebrek aan geloof in zichzelf probeert Hine de geheimen van het bos te ontrafelen, vriend van vijand te onderscheiden en haar verloren moeder terug te vinden.
Net als sprookjes en mirakelstukken staat deze roman vol met symboliek, boodschappen en zwaar aangezette thema’s. Belangrijk is daarbij het bos zelf, dat op danteske wijze symbool staat voor depressie. Depressie en zelfmoord zijn dan ook belangrijke thema’s, net als bijvoorbeeld de vraag hoe goed en slecht te definiëren en ook hoe man-vrouwverhoudingen en ouder-kindverhoudingen vorm te geven. Dat lijkt wat veel en wat zwaar op de hand, maar Kok komt er goed mee weg. Over al deze onderwerpen heeft ze namelijk echt iets te zeggen en met wijze en troostende woorden enerzijds en leuke, fantasievolle elementen anderzijds weet ze het verhaal nog aardig licht te houden. Dat ze de boodschap er soms te dik bovenop legt en naar het einde toe steeds vaker in herhaling valt, is daardoor gemakkelijk te vergeven.
Om dicht bij een mirakelstuk te blijven, heeft theaterstudent Kok de roman een toneelachtige structuur meegegeven. Zo hebben de hoofdstukken, in aantal beperkt, veel weg van aktes. Ondertussen kent de tekst bovengemiddeld veel dialoog en maar weinig decors en actiescènes. Er is zelfs een oranje licht dat als een spotlight door het bos waart. Lange tijd wordt de lezer door de voorstelling meegevoerd, maar uiteindelijk gaan de beperkingen toch wringen. In dit bos was meer mogelijk geweest dan er nu uitkomt.
Niettemin blijft het boek dankzij Koks fraaie schrijfstijl overeind als literaire roman. Beeldspraak, omschrijvingen, emoties, goed doordachte maar terloops overkomende overpeinzingen; ze weet overal raad mee zonder dat de ik-vorm ooit onnatuurlijk overkomt.
'Tweeëndertig! Twee keer mijn leeftijd, plus een beetje. Onmiddellijk werd ik argwanend: hoe ouder het roofdier, hoe groener de prooi. Een naïeve maagd met blosjes op de wangen, die wordt verslonden, toch? Als vanzelf voelde ik de naden van mijn jurk zitten. Hoe de stof om mijn taille spande, over mijn borsten sneed, al Charons jurken waren glanzend cadeaupapier, alles om de binnenkant nog aanlokkelijker te maken.'
Uiteindelijk gebeuren er in Hine inderdaad veel duistere dingen, is het soms moeilijk om te lezen wat mensen elkaar in het verleden aandeden en is er een voor discussie vatbare ontknoping. Maar tegelijkertijd blijkt ook dat mirakels, sprookjes en hoop zich niet zo gemakkelijk laten verdrijven als sommige personages in het boek hadden gewild of gedacht.
Reageer op deze recensie