Begint goed, maar blijkt toch te mager

Het auteursduo Marianne en Theo Hoogstraaten schreef al menig boek, maar werd toch vooral bekend met hedendaagse thrillers waar historische elementen in voorkomen. Met Wat niemand weten mocht slaan ze een nieuwe weg in. Hoewel het boek is uitgegeven door De Crime Compagnie en er enige doodslag in valt te betreuren, is het in principe een historische feelgoodroman. Jammer genoeg zit dit nieuwe genre de auteurs nog niet goed in de vingers. Ze komen een heel eind, maar uiteindelijk blijkt het verhaal toch te mager om als volwaardige historische roman te kunnen tellen.  

In Wat niemand weten mocht begeven we ons naar het hart van de middeleeuwen. In 1013 vlucht de 15-jarige Dagna met haar adellijke familie en de verweduwde koningin Emma van Engeland naar Normandië om uit handen te blijven van de roemruchte Vikingkoning Sven Gaffelbaard. Vijf jaar later spoelt ze aan op een strand, zonder zich te herinneren wat er is gebeurd. Wel ontmoet ze dan Enar van Hauteville, de jonge bastaardzoon van een Normandische graaf die het slachtoffer is van muiterij op zijn schip. Samen trekken ze verder en raken verzeild in de Slag bij Vlaardingen (dit jaar precies duizend jaar geleden). Terwijl Dagna langzaam maar zeker haar herinneringen terugkrijgt, voeren haar wegen en die van Enar terug naar het Engelse hof. Daar is Emma opnieuw koningin geworden, ditmaal naast koning Knut, de zoon van Gaffelbaard. Dagna stuit echter op geheimen die bij onthulling veel zullen veranderen in de dan bestaande verhoudingen.  

Dagna blijkt een aantrekkelijke en stoere heldin die de lezer voor zich inneemt. Zij en Enar zijn fictieve personages, maar ze begeven zich grotendeels in de historische realiteit. Deze wordt geloofwaardig en levendig neergezet, maar blijft oppervlakkig. Een belangrijk onderwerp in het boek is de gecompliceerde maatschappelijke positie van bastaardkinderen van hooggeplaatste personen; een interessante insteek die niet vaak voorkomt. De auteurs gaan er echter niet zo diep op in en geven alleen informatie die nodig is voor het verhaal. Daardoor blijft het beeld dat wordt geschetst beperkt en wordt niet helemaal duidelijk waarom de positie van bastaardkinderen zo ambivalent was.  

Vaak is het een goed idee om infodump in een verhaal te vermijden, maar te karige achtergronden zijn ook niet de bedoeling. Deze auteurs houden het graag eenvoudig, overzichtelijk en strak, zodat het boek en de bijbehorende geschiedenis goed leesbaar blijft voor een breed publiek. Daar valt veel voor te zeggen, maar dit verhaal verliest aan zeggingskracht door het gebrek aan context en zakt gedurende het twee deel van het boek in.  

Dat komt echter ook doordat het verhaal maar weinig om het lijf blijkt te hebben. Het begint sterk met spannende scènes die de zaken gelijk op scherp zetten en een tijdlang gebeurt er van alles. Eenmaal terug op het Engelse hof is het echter gedaan met de spanning en de actie. Het draait dan nog vooral om de onthulling van een geheim, wat tot vervelens toe wordt uitgesponnen. Steeds weer wordt er de nodige opwinding gecreëerd over wat die onthulling wel niet tot stand zal brengen, maar wordt de lezer in het ongewisse gelaten. Niettemin kan deze grotendeels raden hoe de vork in de steel zit, met haast onvermijdelijk een anticlimax tot gevolg. En dat wordt alleen nog aangevuld met een wel heel standaard romantisch verhaaltje over een hooggeboren middeleeuwse dame.  

Daarmee blijkt Wat niemand weten mocht ondanks het veelbelovende begin van het model nachtkaars. Niettemin wekken Marianne en Theo Hoogstraaten sterk de indruk beter te kunnen. Daartoe hoeven ze alleen maar wat zelfopgelegde beperkingen te laten varen.