Tangen bevestigt niet

Met zijn debuut ‘Het meesterwerk’ kon Tangen niet alleen een schare fans achter zijn naam krijgen maar kon hij ook rekenen op enkele nominaties voor verschillende prijzen.
Tangen werd in 1970 in Noorwegen geboren en werkt sinds 1996 als leraar. Hij combineerde dit met werken als columnist, freelancejournalist, programmamanager op radio en tv en in 2012 startte hij een blog over misdaadfictie.
Als grote fan van het krimi-genre liet hij zich inspireren door oa Jo Nesbø en schreef met Het Meesterwerk het eerste deel van een trilogie, als ode aan de Scandinavische thriller.
Net zoals bij Het Meesterwerk liet hij zich ook voor Hartenbreker en het aankomende derde deel inspireren door nummers van de Noorse rockgroep Kaizers Orchestra en gebruikte hij de titels van enkele van hun songs als de titels voor zijn boeken: Maestro, Hjerteknuser en Dødmanns tango.

Met een krachtige startscene trekt Tangen zijn lezers meteen in het verhaal.
Alexander, de 17-jarige zoon van Viljar Ravn Gudmundson, wordt op een zondagochtend na een stevig feestje wakker naast Emilie, het meisje waar hij al een tijdje gevoelens voor heeft, maar onbereikbaar is. Eén probleem…ze is dood. Alexander herinnert zich niets meer van de vorige avond en belt in paniek zijn vader op. Hoewel die in zijn onschuld blijft geloven , wijst alles steeds meer in de richting van Alexander.

Wat volgt zijn heel wat perspectiefwisselingen die een licht moeten laten schijnen op enerzijds het recherchewerk dat geleid wordt door Lotte Skeisvoll die na haar avonturen in Het Meesterwerk is achtergebleven met PTSS en anderzijds het verloop van het feest door alle verschillende betrokkenen. Daarover giet Tangen nog eens een maatschappijkritische rechts-extremistische saus maar slaagt er niet in smaak in het verhaal te krijgen.

Het verhaal kabbelt verder, verhaallijnen worden opgezet maar niet genoeg verdiept en soms niet afgewerkt. Het blijft allemaal wat aan de oppervlakte hangen.
Wat het rechts-extremisme in dit boek komt doen, blijft een vraagteken. Het blendt niet met de rest van het verhaal en haalt het weinige tempo dat er al is, nog meer naar beneden.
Tangen moet het hebben van enkele sterkere scenes in het boek om toch nog enkele sterren bijeen gesprokkeld te krijgen.

In Het Meesterwerk had Tangen met Lotte en Viljar een sterk duo ten tonele gevoerd waarop hij nu kan terugvallen. Viljar en Lotte dragen het boek. We krijgen iets meer inkijk in hun voelen en denken, maar dat volstaat niet om van een goede thriller te kunnen spreken.

Net zoals het rechts-extremistische thema wat uit het niets lijkt te komen, blijf je als lezer ook achter met de vraag wat de titel met het boek heeft te maken. Het lijkt alsof Tangen koste wat kost vanuit een song wilde vertrekken en dat ergens in het verhaal heeft geduwd zonder dat dat ook echt bodem kan vinden.

Tangen kan met Hartenbreker niet bevestigen. Hij heeft nog wat werk aan het integreren van enkele essentiële kenmerken van een Scandinavische thriller. Hartenbreker bundelt eerder enkele naast elkaar lopende verhaallijnen die elkaar zijdelings raken maar zich niet verenigen in één sterk verhaal. De maatschappijkritische lijn wordt te weinig uitgewerkt waardoor het niet voelbaar en eerder gratuit is.