Lezersrecensie
Verloren gelopen
De Zweedse auteur Bo Svernström (1964) werkte vele jaren voor de Zweedse krant Aftonbladet. Zijn debuutthriller ‘Wie zint op wraak’ was een hit en verscheen in meer dan 10 landen. Het was het eerste boek waar hij hoofdinspecteur Carl Edson ten tonele voerde, die ook in dit derde deel
‘Wie het eerst komt’ een prominente rol krijgt.
In een afgelegen zomerhuis wordt een ontvoerde topman van een mijnbouwbedrijf vermoord teruggevonden. Het team van Carl Edson vermoedt dat extremistische klimaatactivisten achter deze misdaad zitten. Niets blijkt echter wat het lijkt en al gauw tast het volledige team in het duister.
Wie het eerste komt kent een trage en eerder langdradige opbouw. Delen in het hier en nu die meer licht werpen op het politieonderzoek worden afgewisseld met verhalen van de op dat moment door de politie verhoorde betrokkene.
Van spanning is lang geen sprake wat ervoor zorgt dat je als lezer sterk op de proef gesteld wordt.
Het steeds weer herkauwen van dezelfde situatie vanuit het perspectief van een andere betrokkene werkt na een tijdje op de zenuwen. Eigenlijk gebeurt er bijna niets. Versies worden bijgestuurd met hier en daar een nieuw detail, maar na een tijdje wil je als lezer ook iets meer.
Dat meer vind je helaas ook niet bij de personages. Ook hier blijft alles vlak en leer je noch hen noch hun motieven kennen. De auteur beperkt zich vooral tot het beschrijven van wat ze doen en zeggen, maar dieper dan dat gaat het niet. Verder wordt hier en daar een personage opgevoerd dat symbolisch nadien weer een stille dood sterft en waarvan je je afvraagt wat de meerwaarde was.
Verwacht ook niet te veel van het plot. Hier en daar wordt in het boek een detail benoemd op een ietwat knullige manier waardoor je als lezer al snel begrijpt dat die 'ergens' zullen samenkomen.
Het lijkt wel of de auteur zelf verloren is gelopen in dit boek met vele versies van dezelfde gebeurtenis met weinig diepgang qua inhoud en personages.
Voor een vervolg dat het lezen waard is zal Svernström toch uit een ander vaatje moeten tappen.
‘Wie het eerst komt’ een prominente rol krijgt.
In een afgelegen zomerhuis wordt een ontvoerde topman van een mijnbouwbedrijf vermoord teruggevonden. Het team van Carl Edson vermoedt dat extremistische klimaatactivisten achter deze misdaad zitten. Niets blijkt echter wat het lijkt en al gauw tast het volledige team in het duister.
Wie het eerste komt kent een trage en eerder langdradige opbouw. Delen in het hier en nu die meer licht werpen op het politieonderzoek worden afgewisseld met verhalen van de op dat moment door de politie verhoorde betrokkene.
Van spanning is lang geen sprake wat ervoor zorgt dat je als lezer sterk op de proef gesteld wordt.
Het steeds weer herkauwen van dezelfde situatie vanuit het perspectief van een andere betrokkene werkt na een tijdje op de zenuwen. Eigenlijk gebeurt er bijna niets. Versies worden bijgestuurd met hier en daar een nieuw detail, maar na een tijdje wil je als lezer ook iets meer.
Dat meer vind je helaas ook niet bij de personages. Ook hier blijft alles vlak en leer je noch hen noch hun motieven kennen. De auteur beperkt zich vooral tot het beschrijven van wat ze doen en zeggen, maar dieper dan dat gaat het niet. Verder wordt hier en daar een personage opgevoerd dat symbolisch nadien weer een stille dood sterft en waarvan je je afvraagt wat de meerwaarde was.
Verwacht ook niet te veel van het plot. Hier en daar wordt in het boek een detail benoemd op een ietwat knullige manier waardoor je als lezer al snel begrijpt dat die 'ergens' zullen samenkomen.
Het lijkt wel of de auteur zelf verloren is gelopen in dit boek met vele versies van dezelfde gebeurtenis met weinig diepgang qua inhoud en personages.
Voor een vervolg dat het lezen waard is zal Svernström toch uit een ander vaatje moeten tappen.
1
Reageer op deze recensie