Onnodig grofgebekt.

Voor de leesclub van De Boekenreizigers lazen we ook ‘Broer moordenaar’ van Ellen Heijmerikx. Het gegeven leek me interessant. Een zus komt aan de wet dat dat haar broer een moord heeft gepleegd. Hoe voel je je dan? Hou je nog van je broer? Durf je dat te zeggen? Ellens broer belt haar vanuit Belize waar hij naartoe vluchtte om te bewijzen dat hij succesvol kon zijn, om te vertellen dat hij ernstig ziek is en hij laat doorschemeren dat hij min of meer verwacht dat zij hem komt verzorgen. Wat doet Ellen? Gaat ze? Of niet? Hij heeft van alles mispeuterd en zelfs een levensdelict gepleegd. Moet ze gaan? Dat is de vraag waar het om draait. Beide kinderen werden in een sekte grootgebracht, en daar draait het allemaal om ‘moeten’. Ze hebben zich wel losgemaakt van dat wereldje, of althans een poging daartoe gedaan, maar veel is blijkbaar zo diep in hun wezen ingevreten dat ze er niet onderuit kunnen. Ellen vertrekt, hij blijft haar broer, toch?
De vraag die overheerst bij Ellen is dan : We hebben dezelfde achtergrond, zou ik, in dezelfde omstandigheden, dan ook tot moord in staat zijn? En wat maakt dat dan van mij? Ik las dat dit boek over het onvermijdelijke verband gaat tussen geweld en religie. Daar ben ik het dus absoluut niét mee eens, het is de band tussen geweld en het misbruik dat de mens van religie maakt, dat is heel iets anders. Vond ik dit een mooi boek? Nee. Ik begrijp dat dergelijke ervaringen er heel zwaar inhakken. Absoluut maar het taalgebruik is te grof naar mijn smaak, het leek soms wel dat het zo grof mogelijk moest zijn zonder dat dat ook maar iéts aan het verhaal bijdroeg. Integendeel, wanneer het taalgebruik niet zo grof en bij tijd en wijle vulgair was geweest, was dit-althans voor mij- een veel sterker boek geweest. Nee, dit was het niet. Niet voor mij.