Lezersrecensie
Leuk boek voor wie van het feel good-genre houdt
Voor de leesclub van de Boekenreizigers lazen we het boek ‘De Christiemoorden’ van Dominique Biebau. Ik had de twee eerste boeken van deze auteur, misdaadromans, gelezen en was zeer enthousiast. Hij bewees voor mij dat het misdaadgenre zijn plekje heeft in de literatuur. Dit derde boek werd aangeprezen als een detective met een vette knipoog naar Agatha Christie. Als fervente Agatha Christie-fanaat wilde ik dan ook dit boek meteen lezen. Helaas, het beviel me toch minder dan zijn twee eerdere romans, dit was naar mijn smaak wat te veel van het feel good-genre, wat meestal niet zo mijn ding is. Dat is uiteraard persoonlijk en ik wil dan ook zeker niet zeggen dat het boek niet goed was, alleen dat het mij minder beviel. Il y a nuance. Ik kreeg ook heel vaak het gevoel dat het eerder verwees naar de Amerikaanse boeken van Aurora Teagarden, een bibliothecaresse met een grote interesse in onopgeloste moordzaken, die om de zoveel tijd een leesclub bij haar thuis organiseert om die moorden op te lossen en ‘en passant’ ook nog een ‘nieuwe moord’ kan oplossen.
Hoe dan ook, Agatha Christie kon echt wel schrijven en had behoorlijk wat mensenkennis en dat miste ik hier soms in dit boek, waar de personages naar mijn gevoelen soms nogal vlak bleven.
De verwijzingen naar de boeken van the Queen of Crime zijn overduidelijk voor wie haar boeken las, het verhaal is nogal dun. De leden van de leesclub van het dorpje Mollendaal proberen de moorden op te lossen, en de verwijzingen zijn vaak duidelijk, soms iets minder.
Weet je gauw wie ‘het gedaan heeft’? Als je een ervaren detectivelezer bent wel ja. Maar dat vond ik nog niet zo erg, dat heb je ook bij oudere detectives wel vaker.
Alleen is er in die boeken dan meer sfeer, worden de personages meer uitgediept en kun je die voor je zien. Dat had ik hier dus veel minder, maar nogmaals, het feit dat dit duidelijk een feel good-verhaal was en dat dat genre mij bijna nooit aanspreekt, speelt hier zeker in mee. Andere leden van onze leesclub, ook ervaren lezers, waren wel heel enthousiast dus ik zou zeggen: gewoon lezen!
Hoe dan ook, Agatha Christie kon echt wel schrijven en had behoorlijk wat mensenkennis en dat miste ik hier soms in dit boek, waar de personages naar mijn gevoelen soms nogal vlak bleven.
De verwijzingen naar de boeken van the Queen of Crime zijn overduidelijk voor wie haar boeken las, het verhaal is nogal dun. De leden van de leesclub van het dorpje Mollendaal proberen de moorden op te lossen, en de verwijzingen zijn vaak duidelijk, soms iets minder.
Weet je gauw wie ‘het gedaan heeft’? Als je een ervaren detectivelezer bent wel ja. Maar dat vond ik nog niet zo erg, dat heb je ook bij oudere detectives wel vaker.
Alleen is er in die boeken dan meer sfeer, worden de personages meer uitgediept en kun je die voor je zien. Dat had ik hier dus veel minder, maar nogmaals, het feit dat dit duidelijk een feel good-verhaal was en dat dat genre mij bijna nooit aanspreekt, speelt hier zeker in mee. Andere leden van onze leesclub, ook ervaren lezers, waren wel heel enthousiast dus ik zou zeggen: gewoon lezen!
1
Reageer op deze recensie