Lezersrecensie
Een fijnzinnige verhaal, met mysterieuze toets
Voor de leesclub van De Boekenreizigers mochten we dit keer ‘Terugkeer’ Van Marceline De Waard lezen. Ik kende de auteur niet en dat prikkelt natuurlijk de nieuwsgierigheid.
Dough krijgt een brief van de notaris van zijn vader. Zijn vader ligt op sterven en de traditie wil dat de Schotse titel van ‘Laird van de Hebridensmaragd’ overgaat van vader op zoon. Dough kan hier niet onderuit; hij moet terugkeren naar het eiland en daar zijn titel van Laird opnemen. Hij had nochtans gezworen nooit nog een voet op het eiland te zetten.
Naar nadat hij zijn vrouw en dochter in een ongeval verloor bekijkt hij het leven door een andere bril, verkoopt hij zijn bedrijf en besluit hij om toch terug te keren. Hij kan zijn vader niet meer spreken, die is overleden als hij aankomt. Het eiland zit vast in eeuwenoude tradities en de bewoners zien Dough niet graag komen omdat ze vinden dat hij zijn vader onrecht aandeed maar ook omdat ze vrezen en aan hun kleine teen voelen dat de nieuwe Laird niet alles bij het oude zal laten, en daar zijn sommigen niet blij mee, om het zacht uit te drukken.
Maal als Dough hen inspraak geeft en medezeggenschap wordt de sfeer milder.
Jane, ook een buitenstaander die jaren geleden op het eiland neerstreek vindt de veranderingen maar niks. Ooit vluchtte ze weg van lawaai en zocht ze rust en stilte, dus op hordes toeristen zit ze bepaald niet te wachten. En toch…
Het verhaal is gesitueerd in de Schotse Hebriden, echt in the middle of nowhere.
De auteur schrijft er g beeldend, je bent meteen mee in het verhaal en je voelt de wind loeien en de regen plenzen. Je waant je meteen in een verafgelegen stukje wereld, waar de natuur het voor eht zeggen heeft.
Ik heb dit verhaal erg graag gelezen. Ontspannend zonder oppervlakkig te zijn. Ik kijk alvast uit naar meer werk van deze auteur en ik hoop oprecht dat er een productiehuis is dat dit oppikt en er een fijne tv-serie van maakt. Succes gegarandeerd!.
Dough krijgt een brief van de notaris van zijn vader. Zijn vader ligt op sterven en de traditie wil dat de Schotse titel van ‘Laird van de Hebridensmaragd’ overgaat van vader op zoon. Dough kan hier niet onderuit; hij moet terugkeren naar het eiland en daar zijn titel van Laird opnemen. Hij had nochtans gezworen nooit nog een voet op het eiland te zetten.
Naar nadat hij zijn vrouw en dochter in een ongeval verloor bekijkt hij het leven door een andere bril, verkoopt hij zijn bedrijf en besluit hij om toch terug te keren. Hij kan zijn vader niet meer spreken, die is overleden als hij aankomt. Het eiland zit vast in eeuwenoude tradities en de bewoners zien Dough niet graag komen omdat ze vinden dat hij zijn vader onrecht aandeed maar ook omdat ze vrezen en aan hun kleine teen voelen dat de nieuwe Laird niet alles bij het oude zal laten, en daar zijn sommigen niet blij mee, om het zacht uit te drukken.
Maal als Dough hen inspraak geeft en medezeggenschap wordt de sfeer milder.
Jane, ook een buitenstaander die jaren geleden op het eiland neerstreek vindt de veranderingen maar niks. Ooit vluchtte ze weg van lawaai en zocht ze rust en stilte, dus op hordes toeristen zit ze bepaald niet te wachten. En toch…
Het verhaal is gesitueerd in de Schotse Hebriden, echt in the middle of nowhere.
De auteur schrijft er g beeldend, je bent meteen mee in het verhaal en je voelt de wind loeien en de regen plenzen. Je waant je meteen in een verafgelegen stukje wereld, waar de natuur het voor eht zeggen heeft.
Ik heb dit verhaal erg graag gelezen. Ontspannend zonder oppervlakkig te zijn. Ik kijk alvast uit naar meer werk van deze auteur en ik hoop oprecht dat er een productiehuis is dat dit oppikt en er een fijne tv-serie van maakt. Succes gegarandeerd!.
1
3
Reageer op deze recensie