Rakende roman

Het verhaal gaat over Arthur, Paul en Remy. Drie mannen met een levenssituatie die overduidelijk vallen onder de zware tijden in het leven. Arthur heeft doodzieke Taij die een donorhart nodig heeft, Paul een puberdochter Zoe die zichzelf snijdt en Remy ontdekt dat hij een hersentumor heeft hetgeen heel zijn gedrag beinvloed met als gevolg dat hij dochter Hallie bijna niet meer ziet.
In continu wisselende vertelperspectieven van de drie mannen worden hun levens, gezinnen, heden en verleden zeer uitgebreid neergezet. En hoe deze levens met elkaar verweven zijn en steeds verder voor elkaar van belang zijn.
Levens, wat gebeurt ons allemaal, wat voelen we, we doen of zouden eraan willen doen?
Het verhaal, nee, deze drie mannen nemen je mee in hun tijden van beproeving. Gezinnen en dagelijks leven en overdenkingen. Door de wisseling van perspectieven behield ik een nieuwsgierigheid naar ontwikkelen, en zorgde ervoor dat ik steeds verder meegevoerd werd in de gedachten van deze drie.
Remy greep me denk ik het meest aan. Of dat is omdat hij voor mijn gevoel het meest aan het woord is? Of omdat hij de meeste levensshit over hem heen gekregen heeft waardoor mijn empathie het sterkst aangesproken werd? Ik weet het niet, maar desalniettemin Rakend voor mij.
Het boek is iets te lang , de laatste 100 blz had ik moeite aan een stuk door te lezen.
Daarentegen is het kabbelende van hetgeen dat vertelt wordt, het doodgewone van het leven, de mijmeringen waar ik me ook wel eens in verdwaal, ook wel de reden waarom de personages met hun levens meer onder mijn huid komen: zij zijn ook maar doodgewoon en het leven is geen duidelijke rechte lijn van a naar b. Bij het dichtslaan van het gevoel voelde ik de beklemming van "zware tijden" , empathie met de personages - ik was geraakt, en dankbaar om stil te blijven staan bij de mooie schitterende dingen in het leven. Wat ik heel prettig vind :-)

"Dat er altijd wel iemand op de wereld ergens een gelukkige dag heeft" ( blz 192, Hailie, dochter van Paul).
Laat ik nou elke dag mijn best doen om me te realiseren dat ik zelf die gelukkige ben.

Graag wil ik nog verwijzen naar een recensie van Tim van Gerven, Recensieweb 29 december 2012:
http://recensieweb.nl/recensie/geobsedeerd-door-mystificatie/
De punten van kritiek zijn voor mij herkenbaar, ook al is de gehele toon van de recensie negatief.
Het lijkt alsof deze recensent geheel niet geraakt is, zich het voorrecht van zo tastbaar dichtbij mee voelen met personages niet realiserend, en niet stilstaand hoe moeilijk het is een lezer te raken.
En daarmee wat mij betreft een interessante recensie maar te kort door de bocht.