Rijke jongeren en sociale media

De debuutroman van Lindsey Lee Johnson, De gevaarlijkste plek ter wereld, gaat over het leven op een Amerikaanse highschool. Lee Johnson studeerde Engels en volgde een schrijfopleiding, zelf geeft ze nu les in ‘creative writing’ in Los Angeles. Haar debuut werd door de Amerikaanse pers met veel lof ontvangen, maar zal dit boek het in Nederland net zo goed doen?

Lee Johson werpt in haar roman het licht op verschillende levens die één ding met elkaar gemeen hebben; Tamalpais High. Alle leerlingen wonen ten noorden van San Francisco. Hun ouders, en daarmee zijzelf, zijn schatrijk. Er gebeurt veel in hun kleine leventjes en alles is binnen no-time ook online en op sociale media terug te vinden.

De auteur geeft het hele idee van de roman al in het eerste hoofdstuk weg, het lijkt daar zelfs een Young Adult roman à la Thirteen Reasons Why te worden. Vervolgens gooit ze het over een andere boeg; het perspectief van de docenten wordt aan het verhaal toegevoegd. Waar deze verschillende levens, perspectieven en de daarmee gepaarde schrijfstijlen en het woordgebruik diepgang aan het verhaal moeten geven, vallen ze helaas keer op keer terug in teleurstellende clichés.

Er is de docent die zichzelf als wereldverbeteraar ziet, graag één wil worden met haar leerlingen. De docent die niet van zijn vrouwelijke studenten af kan blijven. De leerling die worstelt met de hoge verwachtingen van zijn ouders, de drugsdealer, de hoogbegaafde, de student met gescheiden ouders en een verknipt gezinsleven en uiteraard de pesters en gepesten.

De vele details die Lee Johnson in haar beschrijvingen gebruikt zijn vaak onnodig en halen de vaart uit het verhaal zonder daar noodzakelijk iets aan toe te voegen.

"Ze had honingblond haar dat glad langs haar gezicht viel tot in de smalle ruimte tussen haar schouderbladen. Ze had ogen als van zeeglas, een huid als melk. Dramatische, donkerblonde wenkbrauwen. Een klein deukje in haar roze onderlip. […]."

Vaak doet de schrijfstijl daarmee gekunsteld aan en dienen de details slechts als opvulling tussen de weinige echte gebeurtenissen in het verhaal.

Wat vooral ontbreekt is het grote verhaal, daar waar je na het lezen van de flaptekst een intrigerend verhaal over sociale media en de gevolgen daarvan voor de jongeren in de samenleving zou verwachten, hebben de levens van de jongeren apart van elkaar als gemene deler alleen hun middelbare school. Deze hoofdstukken zijn te weinig uitgewerkt om op zichzelf te staan of betekenis te krijgen, maar deze betekenis is ook in het grotere geheel moeilijk terug te vinden.

In de laatste pagina’s van haar boek lijkt Lee Johnson zich haar oorspronkelijke idee weer te herinneren. Sociale media krijgt ineens een grote rol en dit heeft ook grote gevolgen voor de hoofdpersonages. Ook verwijst de auteur terug naar het allereerste hoofdstuk, ze weet de eindjes op een sterke manier aan elkaar te knopen. Het begin en einde van De gevaarlijkste plek ter wereld getuigen van veel potentie en stellen zeker ook interessante vraagstukken aan de orde, maar helaas voegt alles daartussenin daaraan weinig toe en laat het totale verhaal dus geen verpletterende indruk achter.