De kracht van woorden, geheimen en de liefde

Louise Walters schreef met De koffer van mevrouw Sinclair een verhaal van alle generaties. Over geheimen, het moederschap, de liefde en het geluk. Een zoektocht naar waarheden uit het verleden, een zoektocht die de lezer bijblijft.

Roberta werkt in de boekhandel van Philip. Op een dag vindt ze tussen de boeken van haar oma een door haar opa geschreven brief. In de brief staan feiten die Roberta niet kan rijmen met het verleden zoals haar oma Dorothy, deze altijd beschreven heeft. Roberta besluit op zoek te gaan naar het verleden en de waarheden rondom haar opa, Jan Pietrykowski. Geheimen kunnen niet voor eeuwig geheim blijven.

Walters begrijpt de kracht van het geschreven woord en maakt dat duidelijk in haar roman. Brieven spelen een grote rol en de afwisseling tussen proza en briefwisselingen maakt dat de lezer vlot door het verhaal heen leest. Verhalen die over de oorlog gaan worden vaak beschreven in brieven, maar de auteur gebruikt ze ook in delen die zich in onze tijd afspelen. Hoofdpersoon Roberta bewaart brieven die ze in tweedehands boeken vindt en bedenkt haar eigen verhalen bij deze brieven.

Het eerste hoofdstuk, waarin Roberta de brief van haar opa vindt, is erg goed geschreven en maakt de lezer nieuwsgierig naar het achterliggende verhaal. De verhaallijn over Dorothy en Jan in oorlogstijd komt meteen goed op gang en neemt de lezer mee naar vroegere tijden. “Het enige wat me beheerst is het verleden dat zich langzaam begint te ontrafelen. En blijkbaar heb ik geen andere keus dan afwachten tot het zich aan me openbaart.” Dat is helaas precies wat Roberta doet. Ze wacht en ze wacht maar en er wordt niets ondernomen. De verhaallijn van Roberta die door het verhaal van Dorothy heen loopt lijkt overbodig, het voegt niet zoveel toe.

Tot de lezer bij het eind van het verhaal aangekomen is: daar blijkt dat Dorothy en Roberta toch meer met elkaar gemeen hebben dan gedacht. Het moederschap speelt tijdens de oorlog een belangrijke rol in het leven van Dorothy, zij heeft zelf geen kinderen kunnen krijgen. Haar moeder heeft haar verstoten toen ze met haar man trouwde en daarna hebben ze geen contact meer gehad. De moeder van Roberta is vertrokken toen zij zes was, Dorothy is als een moeder voor haar geweest. Waar Dorothy aan het einde van de oorlog gedwongen wordt terug te keren naar haar moeder, vindt Roberta haar moeder weer terug in haar zoektocht naar het verleden. “Heel geleidelijk wordt ze opnieuw mijn moeder.”

Het verhaal over Dorothy en Jan had echter nog steeds best op zichzelf kunnen staan, het verhaal van Roberta zorgt ervoor dat meerdere generaties worden aangesproken. Hoewel het geheel aan het einde mooi aan elkaar gekoppeld wordt, had de verhaallijn van Roberta best achterwege kunnen blijven.

Toch is Walters’ debuutroman zeker het lezen waard. De roman zet je aan het denken en laat zien dat je altijd vooruit moet kijken. Het is niet goed om in het verleden te blijven hangen. Liefde en geluk kun je niet afdwingen, maar je moet er het beste van maken. “Wees je bewust van het moment, zei ze tegen zichzelf. Van het hier en nu. En wees dankbaar.” Ook maakt het boek duidelijk dat het geschreven woord altijd zijn belang zal waarmaken, we moeten elkaar brieven blijven schrijven en onze gevoelens niet langer binnenhouden. “En zijn woorden, de woorden in zijn laatste brief die me toen zo wreed leken, zijn me nu tot troost.”