De stalkster achtervolgt je

De nieuwste roman van Mirjam Rotenstreich (1959) (vrouw van A.F.Th. van der Heijden) is anders dan haar vorige romans. Na het lezen van wat achtergrondinformatie over, en de flaptekst van De stalkster spookt er al snel een horrorbeeld door je hoofd. Een vrouw die haar gestorven grote liefde weer bij elkaar probeert te krijgen door op zoek te gaan naar wat hij – door middel van orgaantransplantatie – achterliet in deze wereld. Het verhaal wordt nog voor het lezen van het boek steeds heftiger. Je fantasie heeft wellicht de neiging hoofdpersonage Elsemijn te zien als een soort Victor Frankenstein die op onmogelijke wijze de organen van haar overleden minnaar bij elkaar sprokkelt en probeert haar Binck op die manier weer in elkaar te zetten.

Wie bekend is met het eerdere werk van Rotenstreich weet natuurlijk dat je voor bloederige horrorverhalen bij haar niet aan het goede adres bent. Een spannend verhaal kan ze daarentegen zeker wel schrijven. Hoofdpersonage Elsemijn klampt zich vast aan alles wat er nog van haar geliefde Binck over is. Daarom gaat ze op zoek naar de mensen die een van zijn organen hebben gekregen na zijn overlijden, ze hoopt in hen nog wat van haar grote liefde terug te kunnen vinden. Gaandeweg haar zoektocht worden haar methodes om dit te bereiken echter steeds drastischer.

Hoewel De stalkster op het eerste gezicht heel anders lijkt dan haar vorige titels, bevat het verhaal toch ook herkenbare elementen. Zo is het hoofdpersonage een vrouw die na bepaalde gebeurtenissen in haar leven steeds wanhopiger en uiteindelijk zelfs bijna krankzinnig wordt. Tegelijkertijd zijn de personages sympathiek genoeg om als lezer met ze mee te voelen. Je snapt waar de gekte vandaan komt, waarom Elsemijn in haar wanhoop dingen doet die eigenlijk goed mis zijn. Ook in Verloren mensen en Salieristraat No. 100 zien we dat geloofwaardige psychologische aspect in de vrouwelijke hoofdpersonages terug.

Een grote rol is ook weggelegd voor de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt, huizen en ruimtes zijn belangrijk in de verhaalwereld van Rotenstreich en krijgen veel aandacht. Rotenstreich schrijft vlot maar maakt ook plaats voor markante en belangrijke details waardoor een totale beleving van het verhaal wordt geschept waar je toch heel makkelijk doorheen leest. Het verhaal blijft spannend doordat Rotenstreich steeds op het juiste moment nieuwe zaken aan het licht brengt en nieuwe invalshoeken prijsgeeft, ook de lezer blijft op deze manier in het duister tasten waar het de motieven van Elsemijn betreft.

De gebeurtenissen volgen elkaar snel op waardoor er van langdradigheid op geen enkel moment sprake is. Je blijft lezen tot alle mysteries zijn opgelost. Het zet je aan het denken over orgaandonatie en de manier waarop dit verschillende levens kan beïnvloeden. Krijgt de ontvanger iets mee van de gever, buiten zijn fysieke kenmerken? Wat kan je als nabestaande doen met het besluit van een geliefde? De stalkster blijft je op die manier letterlijk achtervolgen, zelfs nog een tijdje nadat je het boek hebt uitgelezen. Deze roman is daarom ook zeker een aanrader voor mensen die graag thrillers lezen, hoewel van horrortaferelen geen sprake is.