Intrigerend complex en vol overtuigingskracht

Emily Fridlund werkte een van haar bekroonde korte verhalen uit tot haar debuutroman Een geschiedenis van wolven. Het resultaat is een complexe roman die Fridlund aan het eind bijna helemaal kloppend weet te breien. Hoewel de kennis over wolven van hoofdpersonage Linda af en toe terugkomt in het verhaal, heeft het boek verder weinig met de titel te maken. Dit schept verkeerde verwachtingen, maar het debuut heeft genoeg overtuigingskracht om de lezer die verwachtingen te laten vergeten.

Linda woont in een bos, samen met haar ouders, in de overblijfselen van een afgelegen hippiecommune. Dan komen er aan de overkant van het meer nieuwe mensen wonen. Een vrouw met haar zoontje. De vader is vaak weg voor zijn werk. Linda past vaak op de vierjarige Paul en is onder de indruk van het luxe huis en het normale leven van het gezin waar ze ineens deel van uit lijkt te maken. Langzaam wordt dat leven echter steeds minder normaal.

Linda vertelt het verhaal vanuit de toekomst. Het speelt zich af als zij op de middelbare school zit maar soms wordt ineens duidelijk dat de Linda die het verhaal vanuit een ik-perspectief vertelt, eigenlijk al veel ouder is. Dit zorgt voor een complexe structuur in het verhaal, die de lezer af en toe op het verkeerde been zet. Dan komt er ineens een paragraaf waaruit blijkt dat Linda terugkijkt op wat ze aan het vertellen is, maar zo onduidelijk en onverwacht dat het eerder lijkt alsof de jonge Linda ineens in de toekomst kan kijken. “Hoe was Paul er op dat moment aan toe? werd me later gevraagd.” Dit draagt bij aan de spanning die gedurende het hele boek voelbaar is.

Vanaf het allereerste begin, wanneer Linda begint op te trekken met de nieuwe buren van de overkant van het meer, zijn er hints die laten zien dat er iets mis is met de vierjarige Paul waar Linda al snel de oppas van wordt. “Paul hield zijn handen in zijn jaszakken, maar nog trilde hij. Zijn gezicht was uitgestreken en grauw, karperkleurig.” Paul gedraagt zich af en toe meer als een volwassene dan als een kind. Lange tijd wordt de vinger niet op de zeer plek gelegd maar zijn er hints naar een slechte afloop omdat de Linda in de toekomst het steeds heeft over een rechtszaak. Als lezer weet je al snel dat er iets niet goed zit en dat maakt dat je doorleest, het maakt het boek spannend, heel soms lijkt het zelfs een thriller te worden.

Fridlund schrijft gedetailleerd en met psychologische diepgang. Alle details zijn belangrijk en je leest bijna behoedzaam verder, wachtend op het moment dat de ontknoping komt. Waar gaat het mis, wat mis ik als lezer? En nadat de geschiedenis langzaam duidelijk wordt doet Fridlund er nog een schepje bovenop door te reflecteren op wat er gebeurd is, wie schuld treft en waar de grens tussen denken en doen moet liggen. Een geschiedenis van wolven is een intrigerende en complexe debuutroman die smaakt naar meer.