De vorming van dit leven

Roelof ten Napel (1993) debuteerde in 2014 met Constellaties en in 2015 was hij laureaat van het C.C.S. Crone-stipendium. In 2017 verscheen zijn roman Het leven zelf bij Atlas Contact, waarop in 2018 de dichtbundel Het woedeboek verscheen bij Hollands Diep. Zijn nieuwste roman Een zoon van verscheen eveneens bij Hollands Diep.

Wolff gaat studeren en laat langzaam, letterlijk en figuurlijk, zijn leven achter zich. Het strenge christelijke geloof waarmee hij is opgegroeid verdwijnt, zijn homoseksualiteit wordt steeds normaler en langzaam wordt Wolff uit zijn isolement getrokken. De confrontaties met nieuwe vrienden zorgen echter ook voor een confrontatie met zichzelf en zijn verleden.

‘Om God te volgen, had Wolff gedacht toen hij dat las, moet hij voor je sterven. Anders leidt hij je maar af, zit hij in de weg. Je vormt je er een beeld van, en het beeld is een vertekening.’

Thema’s als familie, verdriet, lichamelijkheid, voorouders, vergankelijkheid en het geloof zullen voor de lezers van Ten Napels werk geen verrassing zijn. Wolff breekt met zijn geloof en daarmee ook met zijn ouders, met name zijn vader. Ook in Het woedeboek speelt die breuk en tegelijk de vervlechting met het geloof en het verleden een grote rol.

Een zoon van is opgedeeld in verschillende delen. Ten Napel vangt momenten, het vergankelijke, maar nergens een rode draad. De losse fragmenten beschrijven, net als in zijn debuutroman, vooral alledaagse gebeurtenissen, tegelijk is het hoofdpersonage op zoek naar een diepere laag. Herinneringen, verwijzingen naar andere schrijvers en de kunsten helpen hem in zijn zoektocht naar het leven, naar zichzelf.

Ten Napel maakt gebruik van korte zinnen, zonder veel interpunctie en zijn proza krijgt op die manier een poëtisch tintje, waarin vooral ook veel impliciet blijft. Het zijn steeds kleine momenten die de lezer grijpen en een beeld oproepen dat vervolgens in het gehele plaatje moet worden gepast.

‘Wolff stopte met noteren. Dit ging hij niet schrijven.’

Wolff reflecteert tijdens het schrijven ook op het schrijven zelf, hoe hij dit aanpakt, wat hij wel of niet gaat vertellen en vooral op welke manier dan. Wanneer hij zijn eigen dagboeken leest vraagt hij zich af hoeveel daarvan herinnering of werkelijkheid is en hoeveel eigenlijk achteraf ingevuld werd. Terug naar zijn jeugd, terug naar zijn ouders: Wolff laat zien hoe je altijd door je eigen afkomst gevormd wordt.

We hebben dit leven, verder niets. Dat is wat Ten Napel met Een zoon van lijkt te willen zeggen. Vorming door familie, herinneringen, het geloof en het tegelijk bouwen aan een eigen leven vormen de basis voor het verhaal, maar Ten Napel is vooral meester in het vangen en beschrijven van momenten. Scènes die alledaags zijn en tegelijk betekenis in zich dragen, als je de vergankelijkheid van het leven maar niet vergeet.