Geen vreugde in Meneer Bridge

Meneer Bridge is een jurist van hoge komaf die hard werkt voor zijn gezin. Samen met zijn vrouw India en hun drie kinderen woont hij in Kansas City. Meneer Bridge is echter niet in staat zijn gevoelens voor zijn familie op een andere manier te uiten dan middels zijn geld. Evan S. Connell schreef deze roman tien jaar na zijn roman Mrs Bridge. In Mr Bridge lezen we het verhaal vanuit zijn oogpunt en zien we zijn ervaringen.

"Soms behandelt u ons allemaal als vreemden." Dochter Carolyn laat haar vader weten hoe hij op andere mensen overkomt. Dit is ook precies zoals Connell hem weet neer te zetten in de roman. Meneer Bridge wordt aan de lezer voorgesteld als een man die het allemaal goed bedoelt, maar steeds opnieuw in de knoop raakt. Hij doet zijn uiterste best het zijn vrouw naar de zin te maken door veel geld te verdienen, maar het feit dat hij vaak van huis is voor zijn werk maakt haar ongelukkig en dat ontgaat hem keer op keer.

Hoewel Mr Bridge bijna net zo lastig is als Mrs Bridge om als lezer de aandacht bij te houden, leest Mr Bridge wel lekkerder weg dan Mrs Bridge. Het verhaal wordt langdradig omdat het is opgeknipt in kleine fragmenten die per se logisch op elkaar volgen en omdat er veel sprongen in de tijd gemaakt worden. Meneer Bridge praat over zijn ervaringen en we kijken via zijn denkwereld naar de gebeurtenissen om hem heen, maar de passages zijn erg fragmentarisch en in het geval van de plot binnen het verhaal gebeurt er weinig.

Toch wordt Meneer Bridge door Connell als een minder irritant personage neergezet dan zijn vrouw in de voorafgaande roman. De lezer kan zich gemakkelijker identificeren met Meneer Bridge omdat hij alles zo goed bedoelt, maar gewoon vreselijk onhandig en communicatief minder vaardig is. Uit alles wat hij doet spreekt een soort aandoenlijke liefde voor zijn vrouw, terwijl zij dat niet kan inzien. "… en hij vroeg zich af of het zo moest zijn, of het zo blijven zou tot het eind van hun leven, zij samen zo vlak bij elkaar, met liefde voor elkaar, elkaar aanrakend met genegenheid en sympathie, en tegelijkertijd totaal alleen."

Het schrijnende van de situatie van Meneer en Mevrouw Bridge wordt door Connell heel precies gevangen in zijn roman, zonder deze op veel plekken expliciet te maken. Connell is een goede schrijver, maar zijn werk lijkt gedateerd in de zin dat er weinig actie in voorkomt. De hele roman bestaat vooral uit beschrijvingen en dat is voor de huidige lezer misschien een grotere uitdaging dan aanvankelijk gedacht. Al met al is zijn werk zeker de moeite waard om de tijd voor te nemen. Hij schetst perfect het tijdsbeeld van de jaren vlak voor de Tweede Wereldoorlog in Amerika, en zijn scherpe observaties en kennis van de menselijke ziel spreken voor zich. Het is geen boek waar je blij van wordt, maar het zet je zeker aan tot denken over datgene waar je blij van zou moeten worden.