Onontwikkelde, macabere novelle als inspiratie voor bestseller

Meer dan anderhalf miljoen exemplaren werden er in Nederland en Vlaanderen verkocht van de enorme bestseller Haar naam was Sarah, in Frankrijk werd Tatiana de Rosnay (1961) met prijzen overladen. Haar beroemde boek begon allemaal met een klein idee, een verhaal, of eigenlijk een plek die De Rosnay niet los kon laten. Een korte passage uit haar novelle Obsessie vormde de aanleiding voor het schrijven van de verfilmde bestseller en is nu ook naar het Nederlands vertaald door Martine Woudt.

Obsessie gaat over de veertigjarige Pascaline die na haar scheiding een perfect appartementje vindt om haar leven weer opnieuw op te bouwen. Vanaf het allereerste moment is Pascaline echter niet op haar gemak in het appartement en ze voelt zich onrustig in het huis. Als ze hoort dat er een moord gepleegd is in de slaapkamer van het appartement maakt dat veel in haar los, tot ze zichzelf op de rand van de waanzin begeeft.

In het voorwoord geeft De Rosnay aan dat dit verhaal voor haar persoonlijk is. Zelf was ze altijd geïnteresseerd in de geheimen en mysteries van bepaalde plekken en toen ze hoorde over een moord die jaren geleden bij haar in de buurt gepleegd werd, begon ze zich af te vragen of de mensen die nu in dat huis woonden daar niets van merkten, bleef zoiets niet hangen in een huis? Datzelfde vroeg ze zich een tijd later af over het Vel' d’Hiv, het wielerstadion waar in juli 1942 ruim 13.000 joden werden verzameld om afgevoerd te worden naar de concentratiekampen. Dat was het begin van het boek dat later Haar naam was Sarah zou worden.

Wanneer Pascaline hoort dat er in haar appartement een meisje is vermoord slaat ze door. Ze gaat op zoek naar achtergrondinformatie en wil alles te weten komen over de ouders van dit meisje (en de zes andere meisjes die door de seriemoordenaar op gelijke wijze om het leven werden gebracht). De Rosnay weet in deze novelle verschillende dingen slim met elkaar te verweven. Pascaline verliest haar eigen dochtertje als deze nog maar zes maanden oud is en alleen thuis is met haar man. Dit verlies verwerkt ze nooit helemaal, daarom grijpt het verhaal over de moorden haar zo aan. Pascaline is gevoelig voor dingen die in huizen gebeurd zijn:

“Mijn muren droegen gruwelen in zich.”

Ze gaat op jacht naar de moordenaar en slaat langzaam door in haar eigen gedachten.

De auteur vertelt het verhaal over Pascaline heel geloofwaardig, stap voor stap ga je als lezer mee in haar steeds waanzinnigere ideeën, die vanuit haar perspectief eigenlijk heel logisch lijken. Daardoor leest het verhaal als een spannende thriller; de macabere gebeurtenissen, de intrigerende reactie die Pascaline heeft op wat er om haar heen is gebeurd en de constante spanning van wat er nu zal gebeuren, houden de lezer op het puntje van de stoel. Alle gebeurtenissen sluiten mooi op elkaar aan en het open einde voelt als een cliffhanger. Het taalgebruik van De Rosnay is simpel en door de korte zinnen en de indeling van het verhaal in korte hoofdstukjes van twee à drie pagina’s lees je dit boekje in één avond uit.

En eigenlijk is dat ook wel heel jammer. De Rosnay heeft een heel interessant en intrigerend onderwerp te pakken met dit verhaal. Haar hoofdpersonage is perfect voor het verhaal en alle trauma’s zijn aanwezig om een onuitwisbare indruk bij de lezer achter te laten. Maar de uitwerking ontbreekt. Thema’s hadden verder uitgediept kunnen worden, verhaallijnen beter uitgewerkt en we hadden graag meer inzicht gehad in de gedachten en motieven van Pascaline. Wat een prachtige roman had kunnen worden, is blijven steken op een spannend, thrillerachtig verhaal met een open einde en dat is toch een beetje jammer.