Oppervlakkige millenials

Dolly Alderton is een Engelse auteur en journalist. Haar memoir, Alles wat ik weet over liefde, werd genomineerd voor de Waterstones Book of the Year en werd in meer dan twintig talen vertaald. Haar debuutroman Schimmen verscheen in Nederlandse vertaling van de hand van Annoesjka Oostindiër bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff.

Nina Dean vindt het niet erg om vrijgezel te zijn, maar dan ontmoet ze via een datingapp de knappe, succesvolle Max. Max en Nina hebben veel met elkaar gemeen en na één date is de aantrekkingskracht compleet. Totdat Max plotseling niets meer van zich laat horen en Nina gedwongen wordt haar problemen onder ogen te zien: haar vriendschappen zijn niet meer wat ze geweest zijn en haar vaders Alzheimer wordt steeds ernstiger.

Nina is een personage met weinig inhoud, haar conversaties blijven aan de oppervlakte en Alderton biedt weinig inzicht in haar innerlijke belevingswereld. Als Max na vijf ellendige maanden waarin hij van de ene op de andere dag niets meer van zich liet horen ineens weer voor haar huis op de stoep zit, laat ze hem ogenschijnlijk zonder problemen weer binnen. Het gebrek aan informatie op een abstracter denkniveau doet Nina veel jonger lijken dan ze zou moeten zijn (begin dertig).

‘Mijn Enige Single Vriendin Lola werkte in de evenementenbranche, maar ik vond haar de laatste tijd eerder ‘freelancedater’.’

Nog erger zijn de vriendinnen in het leven van Nina. Met Lola als eeuwige single aan de ene kant en Katherine als getrouwde en geslaagde moeder aan de andere zijde, bevindt Nina zich ergens in het midden van dat spectrum. Een positie die waarschijnlijk even herkenbaar als nietszeggend is en die haar vriendinnen tot weinig meer dan archetypen maakt.

Schimmen leest gemakkelijk weg, Alderton schrijft rechttoe rechtaan en zonder opsmuk, maar daarmee ook zonder diepgang. Er bestaat geen ‘tussen de regels’ in het proza van deze auteur, alles wordt de lezer heel letterlijk voorgekauwd. Soms lijkt Alderton ineens af te wijken van haar eigen simpele stijl waardoor elke zin met een moeilijk woord meteen voelt als een ongepaste stijlbreuk.

‘Ik vond het vreselijk om te merken hoe mijn lichaam reageerde op zo’n paternalistische lovende opmerking over mijn intelligentie, waar Max sowieso al goed in was.’

De schrijfstijl doet denken aan het Young Adult-genre, maar de thema’s in Schimmen overstijgen die doelgroep. Nina bevindt zich in een levensfase waarin moederschap, bindingsangst, het huwelijk en het verlies van ouders centraal staat en tegelijk lijken haar grootste problemen vooral datingperikelen als ‘ghosting’ te zijn.

‘Dat was voor het eerst dat ik iets van onzekerheid bij hem zag. Zijn superchille masculiene pantser vertoonde heel even een paar scheurtjes.’

Schimmen is een moderne romantische komedie, een die vanuit de millennial geschreven is en die deze tijd ademt. Geen happy end in de zin van een geslaagde romantische zoektocht dus, maar een zoektocht naar het individu, met als belangrijkste vraag op de achterflap: ‘Hoe wordt Nina ooit weer gelukkig?’. Het woord ‘chill’ komt net een paar keer teveel voor in de roman en hoewel Alderton best laat zien dat ze kan schrijven en humor heeft, is het geheel te oppervlakkig om echt indruk te maken. Een typische ‘summer read’ voor wie even het hoofd leeg moet maken.