Het mag toch wat minder

Het ene moment leg je je ogen te ruste in het vliegtuig en het volgende bestaat er alleen nog maar blinde paniek omdat het vliegtuig neer lijkt te storten. De passagiers van vlucht KL6071 zit het niet mee. Niet alleen scheuren de vleugels van hun vliegtuig eraf en vallen ze ter aarde, maar ze belanden ook nog eens in een andere wereld. Hier begint hun reis, met hier en daar de nodige obstakels, gevechten en ontmoetingen. Een daarvan is die met Kiranne, die een opdracht onthult. Falen is geen optie. Een ‘thriller in buitenaardse setting’ zoals Yosh Elm het zelf omschrijft. De buitenaardse setting komt al snel aan bod: al na 18 pagina’s is het vliegtuig neergestort en bevindt de groep zich in een andere wereld met twee zonnen. Al snel daarna gaan ze op onderzoek uit en daar stuiten ze op vreemde dingen.

Aankomsttijd Onbekend werkt met een hij/zij-perspectief, dat veelal vanuit Harry verteld wordt. Harry is rechercheur bij de politie en wordt door een collega omschreven als een ongrijpbare kerel. Hij heeft ietwat vettig, sluik haar, helblauwe ogen en draagt vaak verschoten spijkerbroeken en verlepte t-shirts. Hij en zijn partner Ben zitten achter een maffiabaas aan en volgen hem op een vlucht naar Amerika. Harry’s partner is jonger en heeft, met zijn met gel verzorgde donkerblonde haar en bruine ogen, een puberaal uiterlijk.

Ondertussen mogen Wim en Ton voor hun werk naar hetzelfde land, omdat ze voor een hoge omzet gezorgd hebben. Deze twee perspectieven worden samengevoegd op het moment dat ze met zijn vieren een verkenningsgroep vormen. Van de karakters die in het boek voorkomen, leer je Harry en Ben het beste kennen. Dit ligt enerzijds aan het feit dat het boek voor een groot deel vanuit deze perspectieven is geschreven en je hun gedachten meekrijgt. Anderzijds ligt dat ook aan het feit dat je van veel karakters niet meer weet dan een korte uiterlijke beschrijving en één karaktereigenschap. Van Lise weet je bijvoorbeeld in het begin niet veel meer, dan dat ze verliefd is op Theo, een element dat vaker in het boek terugkeert. Direct na aankomst gaan Wim, Harry, Ben en Ton op onderzoek uit, een groepssamenstelling die vanaf het begin duidelijk was door de afwisselende perspectieven. Na de eerste verkenningstocht gaan ze weer op onderzoek uit, komen ze in gevechten terecht en vechten ze verderop in het boek nog wat meer. Op nog geen éénvierde van het boek hebben de karakters al zoveel meegemaakt, dat je je af zou kunnen vragen waarom ze nog geen mental breakdown gehad hebben. Een beetje avontuur is goed, maar het mag wat minder. In plaats dat er véél gebeurtenissen zijn, maar deze veelal aan de oppervlakte blijven, kan er ook minder gebeuren, wat vervolgens weer wel uitgediept en beschreven wordt. De setting waarin dit allemaal voorkomt is wel fijn, er wordt veel beschreven, geduid en het geheel is ook origineel.

Het grootste struikelblok van Aankomst Onbekend is echter de schrijfstijl. Het leest als een enigszins matige Engelse vertaling, maar het boek is van origine Nederlands te zijn. Elm maakt niet vaak gebruik van het principe ‘show don’t tell’ en gebruikt veel ‘oude’ bewoordingen. Denk bijvoorbeeld aan zinnen als ‘duf wreef Harry met een hand over zijn ogen en trachtte de hoofdpijn te negeren’, ‘steels loerde hij over de punten van zijn schoenen naar zijn collega aan de andere kant van het bureau en wachtte geduldig’ of ‘De natuur verstomde en de atmosfeer werd zwanger van onberedeneerbare angst’. Dit zorgt ervoor dat dit eerste deel van deze trilogie niet lekker wegleest.

Hoewel de wereld van Kiranne redelijk goed uitgewerkt is, is het boek dat niet. Het moordende tempo waarmee Elm gebeurtenissen opvoert, zorgt voor een overload. De schrijfstijl zorgt er bovendien voor dat het boek niet makkelijk wegleest.