'Ik had dit boek wel 6 sterren kunnen geven'

Dit boek heeft me zo verrast. Echt wauw, ik heb er echt geen woorden voor hoe mooi dit verhaal op papier gezet is. Het verhaal gaat over Jasmijn, een meisje dat opgroeit met autisme in de jaren 80 en 90, een tijd waar nog bijna niets bekend is over autisme. Je volgt Jasmijn van haar kleuterjaren tot en met haar 20e levensjaar. Nog nooit heb ik een boek gelezen dat zoveel ervaringen en levensgebeurtenissen behandeld waarin de details niet verloren gaan. Ik heb echt het gevoel alsof ik bij Jasmijns jeugd aanwezig ben geweest, zo gedetailleerd is het. Je ziet hoe ze stukje bij beetje een eigen manier van leven ontwikkeld, een die bij haar manier van denken past. Ze weet zich steeds beter staande te houden in de drukke samenleving en ze ontwikkeld zich tot een zelfverzekerde, sterke vrouw.

Ik vond het zo prachtig om te lezen hoe Jasmijn zich kan verliezen in dingen, wat voor iemand anders een simpele artiest of een leuke hond kan zijn is voor Jasmijn alles. Haar Elvis obsessie en de band die ze met haar hond Senta heeft is met geen ander te vergelijken, zo puur, zo mooi. In de loop van haar jeugd komt ze veel mensen tegen die haar nooit zullen begrijpen, die haar als raar zien en geen poging willen doen om haar beter te leren kennen. Het verhaal laat perfecte situaties zien van hoe een samenleving je als apart, of anders neer kan zetten, maar het laat gelukkig ook de mooie dingen zien over mensen die wel de moeite willen nemen om je te leren kennen, te leren begrijpen. Wat ik een heel mooi en ook belangrijk aspect vond, was het feit dat Jasmijn niet het gevoel had alsof ze past binnen het Nederlandse onderwijssysteem. Ik denk namelijk dat het Nederlandse schoolsysteem inderdaad niet veel vrijheid geeft voor mensen die anders zijn en het brak mijn hart om te zien dat Jasmijn zich 18 jaar lang staande moest houden op een plek waar ze diep ongelukkig was. Echt een prachtig verhaal, iets wat ik had willen lezen voor de lijst voor het vak Nederlands, in plaats van die droge verhalen die wij moesten lezen. Dit verhaal heeft een maatschappelijke waarde die niet onderschat mag worden

(SPOILER GEDEELTE)
Ik vond het echt geweldig dat Nick drumstick terug kwam op het einde, ik had al een vermoeden dat hun verhaallijn nog niet voorbij was en ik had nog wel meer willen zien van hun relatie!! Ook vond ik het ongeluk echt een heftig gedeelte, ik schrok er enorm van. Het heeft zo’n grote impact op het leven van Jasmijn, weer iets waar ze aan moet wennen. Wennen is sowieso een concept dat terug blijft komen door het hele boek heen, iets waar Jasmijn veel mee te maken krijgt. Veel mensen zien wennen als iets negatiefs, maar ik vind het helemaal niet negatief. Iedereen heeft toch zijn eigen tempo en de een heeft sneller zijn of haar ritme gevonden dan de ander? Het was wel heel mooi om te lezen hoe Jasmijn haar toekomstbeeld dat ze nooit meer zou kunnen lopen niet accepteerde en zo hard haar best deed om haar been weer te bewegen. Ze toont zoveel doorzettingsvermogen, echt wauw. Ik had dit boek wel 6 sterren kunnen geven. Zondagsleven staat nu hoog op mijn to-read!