Ook mensen zonder kinderen hebben een boeiend leven

'Iedereen gaat er in onze samenleving van uit dat alles maakbaar is en dat er, als je niet op een natuurlijke manier kinderen kunt krijgen, wel andere mogelijkheden bestaan om alsnog aan het ideaalbeeld van een gezin met twee kinderen te voldoen,' vertelt Sofie De Moor (37). In haar boek Geen kinderen, wel drie kippen vertelt zij wat het voor haar betekent om zonder kinderen door het leven te gaan.

De Moor (1984) is een Vlaamse schrijfster en heeft verschillende kinderboeken uitgebracht. Geen kinderen, wel drie kippen is haar eerste boek voor volwassenen. Het boek bevat een chronologische vertelling van de gebeurtenissen in het leven van De Moor. Ze beschrijft op eerlijke en humoristische wijze de situaties die ze meemaakt en die raken aan het thema ‘het krijgen van kinderen’. De Moor en haar partner Wouter willen niets liever dan ouders worden van hun eigen wondertje. Het is niet voor niets dat De Moor lesgeeft aan kinderen op de basisschool en goed kan opschieten met haar buurkinderen. Ze lijkt een geboren moeder. Als blijkt dat De Moor en haar partner niet op een natuurlijke wijze in verwachting kunnen raken, komen ze voor een lastige keuze te staan: wel of niet de medische kant op met alle onzekerheden en risico’s die daarbij komen kijken?

'Kun je geen kinderen krijgen? Dan wordt er verwacht dat je de medische toer opgaat. En als ook dat niet lukt na tientallen pogingen, dan is dat jammer, maar kun je nog steeds adopteren. Of een pleegkind nemen. Of een opblaaspop. Of een teddybeer. En als je uiteindelijk denkt dat je werkelijk alles hebt gehoord, dan is er het ultieme voorstel: je kunt ook gewoon een hond nemen.'

De beslissing is niet makkelijk, maar uiteindelijk is het resultaat van deze moeilijke keuze dat De Moor en haar partner (gedwongen) besluiten om kinderloos door het leven gaan. Dit boek beschrijft niet louter de gevoelens en emoties van de hoofdpersonen met betrekking tot deze keuze. Het is een bundel van gebeurtenissen die De Moor meemaakt en die de lezer de kans geeft om een eigen kijk op het verhaal te vormen. Daarin ligt ook de kracht van dit boek. Het is geen veroordeling van mensen of een treurig verhaal over het afscheid nemen van een grote wens, maar laat zien hoe we in de huidige maatschappij omgaan met het al dan niet krijgen van kinderen en daarbij al dan niet rekening houden met de (mogelijke) gevoelens van anderen.

'Want met kinderen is het écht niet zo gemakkelijk, hoor. Ja, het is een hele verantwoordelijkheid. Overwerken zal niet lukken met kinderen. Ook geen halfuurtje. Ook geen kwartier. Zelfs geen vijf minuten. En dan is er altijd die ene. Meestal een andere dan gisteren. De man of vrouw die zich ongegeneerd naar me toe draait. Waarop ie-de-reen de handeling volgt. ‘Jij hebt toch geen kinderen? Jij kunt dus gemakkelijk overwerken? Wouter kan toch eens koken vanavond?’ Het voorstel wordt collegiaal op geknik onthaald. Behalve door mij.'

Waar het in dit boek nog meer om draait dan het wel of niet krijgen van kinderen, is de bereidheid om naar elkaar luisteren. Het onderwerp wordt niet als zodanig benoemd, maar als lezer word je ervan bewust dat mensen worden gekwetst door de vele aannames die, zonder dat deze worden gecheckt, als waarheid worden aangenomen. En, daarmee samenhangend, dat niet iedereen zit te wachten op jouw mening. Zeker als die niets bijdraagt aan het geheel, maar alleen bedoeld is om je eigen gelijk te halen. Een thema waar we elke dag op de sociale media mee te maken hebben. Iedereen meent maar te pas en te onpas zijn of haar (on)aardige mening te moeten uiten. De keuze om ongewild kinderloos te zijn (en tal van andere thema’s), is al lastig genoeg zonder alle meningen die anderen daarover hebben.

Daarnaast zou het onderwerp ‘het krijgen van kinderen’ sowieso uit de taboesfeer gehaald moeten worden. De vraag of er een kinderwens is, wordt vaak als asociaal beschouwd, terwijl het normaliseren van dusdanige vragen juist ook kan leiden tot het openstaan voor nieuwe mogelijkheden en het zien van een ander perspectief. Tussen de verhaallijnen door lijkt De Moor namelijk ook zelf een ideaalbeeld te hebben van een leven mét kinderen, wat het des te lastiger maakt om van dit beeld afscheid te nemen. De onvervulde kinderwens heeft bij De Moor in ieder geval wel geleid tot het vervullen van een andere grote wens. Namelijk het worden van schrijfster en daar is ze meer dan in geslaagd!

'Ik zag het nu met eigen ogen: ook mensen zonder kinderen hebben een boeiend leven. Ze hangen niet vast aan regels. Ze hoeven niet om halfzes uit hun bed te donderen. En misschien nog wel het belangrijkste: ze hoeven niet in een job te blijven hangen wanneer ze dat niet willen.'