Het verhaal ontpopt zich als een echte pageturner

'Corona heeft nu een gezicht gekregen’, appte een goede vriendin van me. ‘De huisarts vertelde dat papa de eerste uit de buurt is die op de IC ligt,’ zegt mijn moeder.
Meteen komt weer hetzelfde schuldgevoel op: dat ik nog veel voorzichtiger had moeten zijn met hem. Dat hij het misschien wel van mij gekregen heeft. Dat het mijn schuld is dat hij daar nu ligt.

De vader van Joosje Duk is één van de eerste coronapatiënten die op de intensive care wordt opgenomen en daar in slaap wordt gebracht. Niet alleen voor de familie Duk is dit een compleet nieuwe ervaring, ook het ziekenhuispersoneel heeft nog weinig tot geen ervaring met het verloop en de behandeling van deze nieuwe ziekte. Duk krijgt van een verpleegster de tip om haar ervaringen op te schrijven tijdens deze heftige en intense periode. Haar vader zal dit later (hopelijk) terug kunnen lezen, zodat hij zich een beeld kan vormen hoe de periode die hij niet bewust heeft meegemaakt is verlopen. En het zal Duk vermoedelijk helpen bij haar verwerking, zo schatte de verpleegster in. Die tip bleek een schot in de roos en leidde tot deze debuutroman.

Joosje Duk (1994) is scenarioschrijver en regisseur. Haar afstudeerfilm NIGHT won de Huffington Post Impact Award en werd vertoond bij Disney Studios in LA. Dat Duk een schrijftalent is, bewijst ze met dit debuut. Haar schrijfstijl is zeer toegankelijk. Op het eerste gezicht lijkt de gehanteerde stijl misschien wat simpel. Het verhaal bevat relatief korte zinnen en is geschreven in dagboekvorm. Maar schijn bedriegt. Duk weet op geestige en pure wijze haar gevoel en de gebeurtenissen te beschrijven. Hierdoor blijf je als lezer geboeid en ontpopt het verhaal zich gaandeweg als een echte pageturner.

Schijnt het zonnetje weer zo lekker buiten? Monique heeft duidelijk vaker dit soort intensieve gesprekken, want ze schakelt zonder moeite over naar het weer, alsof ze het NOS-journaal presenteert en van de oorlog in Syrië naar Gerrit Hiemstra gaat.

Het boek laat je onderdeel voelen van de familie Duk. Je wordt meegenomen in de zeer persoonlijke en kwetsbare momenten die de familie in deze periode doormaakt. Naast dat het een zeer intiem document is, zorgt dit verhaal er ook voor dat de abstracte cijfers en nieuwsberichten een gezicht krijgen. Je krijgt een beeld hoe het is wanneer er een dierbare met corona op de ic ligt en wat voor impact dat heeft op een hele familie. Ook wordt helder hoe belangrijk het is dat er zorg is op het moment dat je die het meest nodig hebt. Een beschikbaar bed op de ic, maar natuurlijk ook de mensen die dagelijks voor de patiënten zorgen en hun familieleden op de hoogte houden. Dit boek bevat een compleet beeld van een onzekere periode waarin mensen leven tussen hoop en vrees in een beginnende pandemie. Niet alleen voor de familie Duk waardevol, maar voor iedereen die zich afvraagt wat er zich werkelijk afspeelt op de corona-afdeling van de ic.

‘Joos… waren jullie bang dat ik dood zou gaan?’
Ik slik. Dit lijkt me niet hét moment om te zeggen dat ik de afgelopen weken een emotioneel wrak geweest ben.
‘Nou… Ruben was vanaf het eerste begin al heel positief. Hij zei: “Nu moet papa vechten!” En dat heb je ook gedaan. En Sebas was ook heel optimistisch.’
‘Ja, zo ken ik de GVR.’
‘En mama was heel hoopvol, en een grote steun voor mij.’ 'Wil je mama erg bedanken? Ik ben zo blij dat we sinds we uit elkaar zijn… alleen maar slaande ruzie hebben gehad.’ Hij lacht om zijn eigen grap. ‘Grapje. Zo fijn vind ik dat.’