Hap, slik, weg...

Een stel jonge vrienden gaat uit in Key West, beëindigt de avond met een behoorlijke hoeveelheid drank, waarna alles uit de hand loopt. Jeanine, de verteller van Hitte, ziet 's nachts hoe haar vriend vreemdgaat met haar vriendin. Ze vlucht in benevelde toestand het hotel uit waar ze verblijven, stapt de auto in rijdt even later een hond en een man dood. Direct daarna wordt ze aangehouden door een politieman en lijkt haar leven dat nog amper begonnen is, al voorbij.
De politieman, Peter, blijkt een reddende engel te zijn. Hij helpt Jeanine het ongeval te verbergen, neemt haar mee naar huis en binnen de kortste tijd zijn ze getrouwd. Eind goed, al goed?

Niet voor Jeanine. Langzamerhand verneemt ze steeds meer vreemde dingen over Peter, wat haar op een bepaald moment doet besluiten om naar New York te vluchten. Zeventien jaar later dwingt een gewetenszaak haar terug naar Key West, met de kans om de man onder ogen te moeten komen die ze destijds ontvlucht is en die nog steeds denkt dat ze dood is.

James Patterson laat veel boeken per jaar onder zijn naam verschijnen, vaak geschreven met de hulp van een coauteur die waarschijnlijk verantwoordelijk is voor het grootste deel van het werk. In dit geval is de coauteur Michael Ledwidge. Hij houdt zich trouw aan de stijl van Patterson.

Verhaallijnen die niet meer ter zake doen, worden genegeerd. Alles staat in dienst van de plot en als er toevalligheden of onwaarschijnlijkheden nodig zijn om die rond te krijgen, dan is dat prima. De aanrijtijd van ambulances is bijvoorbeeld absurd lang, zodat de hoofdpersoon de kans krijgt om eens rustig rond te kijken op de plaats van een misdrijf. Of neem nu de man uit Key West die voor een dagje naar de miljoenenstad New York komt en daar 'toevallig' iemand uit zijn verleden tegen het lijf loopt...

Ook de karaktertekening staat volledig in dienst van de plot. Pas op het moment dat het de verhaallijn ten goede komt, mogen de personages enige emotie tonen, om daarna weer terug te vallen in een wezenloos bestaan. In de bekende snelle stijl van Patterson sleept Ledwidge de lezer mee naar het einde.

Beide auteurs wringen zich daar in allerlei bochten en hebben de nodige kunstgrepen nodig om de plot naar een gewenste uitkomst te leiden. Als je bij Hitte niet nadenkt of enige diepgang verwacht, dan zit je qua spanning wel goed. Hap slik weg. De liefhebbers zullen ervan smullen.