Sehlberg geeft te veel gas

In Nederland, Denemarken en Zweden raken mensen besmet met een dodelijk virus. Het virus lijkt op iets wat Hanna, de vrouw van de Zweedse informaticaprofessor Eric Söderqvist, ooit heeft opgelopen en waarvan ze ternauwernood genezen is. De kans is groot dat haar immuunsysteem het antwoord bevat om weerstand te bieden aan het nieuwe virus. Daarmee is de jacht op Hanna geopend. Zij en Eric weten zich al snel de speelbal van diverse partijen op het wereldtoneel die alle baat hebben bij het vinden van een medicijn, of juist niet.

Antivirus van Dan T. Sehlberg is het vervolg op en tevens de afsluiting van Besmet, een boek dat eerder onder de titel Mona  verscheen. Het is lastig om Antivirus  als opzichzelfstaand boek te lezen. In het eerste deel is behoorlijk veel gebeurd en Sehlberg geeft daar geen samenvatting van. Daarentegen is hij tot voorbij de helft van het boek bezig om de lezer door middel van brokjes informatie in te lichten over de vorige gebeurtenissen. De lezer blijft daardoor te lang achter de feiten aanlopen. Of hollen eigenlijk, want Sehlberg zet er flink de vaart in. Het verhaal van Antivirus speelt zich voor het grootste deel af in Zweden en wat landen in het Midden-Oosten. Sehlberg schiet in korte fragmenten van gemiddeld twee à drie pagina’s heen en weer tussen de verschillende scènes. Daarbij geeft hij regelmatig te veel gas, alsof het hem alleen te doen is om de spannende situaties te beschrijven en verder geen tijd wil besteden aan tekst en uitleg. Een voorbeeld is de premier van Israel die opeens een spion van de Mossad in zijn slaapkamer vindt. De lezer krijgt echter geen antwoord hoe die spion daar is gekomen, terwijl het best interessant is om te weten hoe die spion dat gelukt is in zo’n (mag je verwachten) zwaarbewaakte woning.

Het tempo van Antivirus  nekt het boek. Overeenkomstig de snelheid is de plot er één van dik hout zaagt men planken. De beweegredenen van de diverse personages zijn te simplistisch, zonder enige diepgang of subtiliteiten. Richting het einde van het boek geeft Sehlberg zo mogelijk nog meer gas om de zaken maar tot een einde te brengen. Dat zorgt er alleen maar voor dat je als lezer met een hoop vragen blijft zitten.

En net op dat moment weet Sehlberg zijn tweeluik in de epiloog op een rustige, ingetogen en bijna magische wijze af te sluiten. Eén glimpje van bewijs dat hij als schrijver wel anders kan. Als hij die pas op de plaats had weten door te zetten in zijn hele boek en van beide boeken één geheel had weten te maken, dan was het een heel ander verhaal geweest.