Hebban recensie
Hallucinatorische thriller
Ophelia March wordt opgevoed door een godsdienstverslaafde moeder die correspondeert met een seriemoordenaar die in de dodencel zit. Haar moeder trouwt uiteindelijk met hem en als hij door een vormfout vrijkomt, begint de hel voor Ophelia. Zijn zoon voegt zich ook bij het gezin. Ophelia is gecharmeerd van hem en heeft aanvankelijk niet door dat de zoon net zo erg is als zijn vader.
Black-out begint een heel eind verder in de tijd. Met behulp van anderen heeft Ophelia haar dood in scène gezet en leeft ze nu onder de naam Annie Powers samen met haar man en dochtertje in Florida. Zover ze weet is de zoon van destijds overleden, evenals zijn vader, maar opeens dringen bepaalde zaken haar veilige leven binnen en begint ze hier aan te twijfelen.
De chronologische volgorde is helemaal losgelaten in Black-out. Unger laat de lezer constant heen en weer springen in de tijd. Dit gebeurt bijvoorbeeld aan de hand van sessies bij de psychiater of door herinneringen aan vroeger van Annie. De hoofdstukken worden afgewisseld met beschrijvingen van Annie op een schip in de nacht. Het blijft lang onbekend waar deze scène ingepast moet worden. Deze stijl past prima bij het hallucinatorische karakter van het boek. Annie heeft door alles wat er ooit gebeurd is nogal wat gaten in haar geheugen. Langzamerhand komen allerlei gebeurtenissen terug in haar geheugen, maar tegelijkertijd komt ze er achter dat ze bepaalde illusies voor waar heeft aangenomen.
Black-out zou daarmee al snel een onoverzichtelijk boek kunnen worden, maar dat is het gelukkig niet. Ondanks het constante schakelen van heden naar verleden en terug en de hallucinaties van Annie hoeft de lezer er geen problemen mee te hebben om bij de les te blijven. Unger voert de spanning goed op. Je vraagt je als lezer geregeld af wat er destijds allemaal gebeurd is en wat nu werkelijk waar is in de beleving van Annie. Unger geeft het allemaal mondjesmaat prijs. Dat Unger op deze wijze de lezer hetzelfde ontregelde gevoel kan geven als Annie heeft, is de grote verdienste van dit boek.
Black-out begint een heel eind verder in de tijd. Met behulp van anderen heeft Ophelia haar dood in scène gezet en leeft ze nu onder de naam Annie Powers samen met haar man en dochtertje in Florida. Zover ze weet is de zoon van destijds overleden, evenals zijn vader, maar opeens dringen bepaalde zaken haar veilige leven binnen en begint ze hier aan te twijfelen.
De chronologische volgorde is helemaal losgelaten in Black-out. Unger laat de lezer constant heen en weer springen in de tijd. Dit gebeurt bijvoorbeeld aan de hand van sessies bij de psychiater of door herinneringen aan vroeger van Annie. De hoofdstukken worden afgewisseld met beschrijvingen van Annie op een schip in de nacht. Het blijft lang onbekend waar deze scène ingepast moet worden. Deze stijl past prima bij het hallucinatorische karakter van het boek. Annie heeft door alles wat er ooit gebeurd is nogal wat gaten in haar geheugen. Langzamerhand komen allerlei gebeurtenissen terug in haar geheugen, maar tegelijkertijd komt ze er achter dat ze bepaalde illusies voor waar heeft aangenomen.
Black-out zou daarmee al snel een onoverzichtelijk boek kunnen worden, maar dat is het gelukkig niet. Ondanks het constante schakelen van heden naar verleden en terug en de hallucinaties van Annie hoeft de lezer er geen problemen mee te hebben om bij de les te blijven. Unger voert de spanning goed op. Je vraagt je als lezer geregeld af wat er destijds allemaal gebeurd is en wat nu werkelijk waar is in de beleving van Annie. Unger geeft het allemaal mondjesmaat prijs. Dat Unger op deze wijze de lezer hetzelfde ontregelde gevoel kan geven als Annie heeft, is de grote verdienste van dit boek.
2
Reageer op deze recensie