Het is knap hoe Parker met slechts enkele hulpmiddelen een spannend verhaal kan neerzetten.

Bloedgeld begint met de scène waar het hele verhaal om draait: agent Charlie Hood is op patrouille met Terry Laws. Ze worden overvallen en onder vuur genomen, waarbij Laws het leven laat. Hood wordt door Interne Zaken ingelijfd om te gaan uitzoeken of er soms meer steekt achter de dood van Laws. Hij ontdekt dat Laws een geheimzinnige bron van inkomsten had die waarschijnlijk te maken heeft met zijn wekelijkse uitstapjes over de grens naar Mexico. Naast de beginscène is er nog een belangrijk voorval. Enkele jaren geleden arresteerde Laws Shay Eichrodt, een grote kerel die vlak daarvoor twee gangsters zou hebben vermoord en een paar koffers met geld bij zich zou hebben. Law werd tijdens die arrestatie bijgestaan door hulpagent Coleman Draper. In Bloedgeld worden sommige hoofdstukken in de ik-vorm verteld door Draper waarin hij een toehoorder, die lang anoniem blijft, vertelt wat er zich destijds werkelijk heeft afgespeeld rondom de arrestatie. Het is knap hoe Parker met slechts enkele hulpmiddelen een spannend verhaal kan neerzetten. Bloedgeld heeft geen lange beschrijvingen van situaties of omgeving. Het boek bestaat grotendeels uit gesprekken die de personages met elkaar hebben over zaken uit het heden en verleden. Door het langzaam prijsgeven van allerlei details, groeit het inzicht in wat er zich heeft afgespeeld en wat voor uitwerking dat op de personages had.
In Bloedgeld worden de verhaallijnen niet mooi afgerond. Er blijft nog veel te raden over en een paar zaken waar je als lezer graag een rechtvaardige oplossing voor zou zien, krijgen die niet. Dat geeft niet. Integendeel, het geeft Bloedgeld een meerwaarde. Het maakt het boek vergelijkbaar met het echte leven, waarin je ook niet alle antwoorden krijgt of alles naar je zin wordt afgehandeld.