Hoe werken herinneringen?

Literair agent Peter Katz ontvangt het eerste deel van een boek. Het fragment moet het begin zijn van een waargebeurd verhaal. In 1987 werd professor Joseph Wieder vermoord. Richard Flynn, de auteur van het fragment, en Laura Baines waren destijds studenten en huisgenoten. Ze kwamen vaak bij de professor over de vloer. De professor had ook een klusjesman, Derek Simmons, jaren daarvoor was beschuldigd van de moord op zijn vrouw. Professor Wieder wist Derek destijds in een gesticht te krijgen in plaats van de gevangenis. De moordenaar van professor Wieder werd nooit gevonden. Peter Katz is gelijk geïnteresseerd in dit verhaal. Hij wil Richard Flynn spreken, maar komt te laat. Er zit niets anders op dan zelf te laten onderzoeken wie de professor vermoord heeft.
 
Boek der spiegels van E.O. Chirovici is opgedeeld in drie stukken. Elk stuk kent een andere verteller met een eigen kijk op het gebeuren. Het boek moet het voornamelijk hebben van de vraag wat er destijds is gebeurd. Die vraag op zich is al sterk genoeg om het hele boek te dragen. Het maakt Boek der spiegels een echte pageturner; je kunt niet stoppen voor je het antwoord hebt.

Boek der spiegels is geen whodunit geworden, zoals de auteur al toegeeft in het nawoord. Hij wilde er een whydunit van maken, vooral omdat een auteur volgens hem niet kan volstaan met op het eind te onthullen wie het heeft gedaan en meer niet. Daar valt wat voor te zeggen, maar toch is het jammer dat Chirovici niet meer brokjes in zijn verhaal gestopt heeft die het de lezer mogelijk maken om mee te speuren. Dat zou een meerwaarde zijn. Chirovici onthoudt de lezer informatie, waardoor die niet zelfstandig tot de oplossing kan komen.  

Als whydunit is Boek der spiegels een goed uitgewerkt verhaal. In het boek staat de vraag centraal welke getuigenis de lezer moet geloven. Diverse personages geven hun versie op wat er bijna 25 jaar geleden gebeurd is, maar deze versies zijn met elkaar in tegenspraak. Wie van hen liegt en waarom? Of, om de vraag dieper te stellen, hoe werken herinneringen? Is wat wij ons van een gebeurtenis herinneren altijd de juiste versie of kleuren wij die zelf in? Een personage zegt daarover:

‘[Ik herinnerde me] het labyrint van vervormende spiegels dat in mijn jeugd op kermissen te vinden was; alles wat je zag als je naar binnen ging, was tegelijkertijd waar en nep.’

En daarmee is gelijk de titel van het boek verklaard.