Overzichtelijke orde in chaos

Van James Lee Burke zijn in Nederland de boeken met Billy Bob Holland in de hoofdrol verschenen. In 2006 kwam Pegasus Descending uit, met een nieuwe held: inspecteur Dave Robicheau. Dit boek is niet in vertaling verschenen. Het tweede boek met Robicheau, Chaos in New Orleans, dus wel. Dit tweede boek kan prima zelfstandig gelezen worden. Af en toe wordt er terugverwezen naar gebeurtenissen in het eerste boek, maar dat is niet essentieel om het verhaal in Chaos in New Orleans te kunnen volgen.
Chaos in New Orleans speelt zich af in de tijd dat de storm Katrina huishoudt in Louisiana. De stad stroomt over, huizen worden vernield, lijken drijven op straat. Als de storm voorbij is, kan de schade opgenomen worden. Het water zakt langzaam weg en de politie probeert het recht te laten handhaven. En dat is moeilijk in een stad die zoveel verliezen te lijden heeft. Waar moet voorrang aan worden gegeven? Aan een aan morfine verslaafde priester die is verdwenen? Aan een stel plunderaars dat is neergeschoten en dat waarschijnlijk een paar meisjes heeft verkracht? Inspecteur Robicheau zet zich manmoedig aan zijn taak.
Chaos in New Orleans zou een chaotisch boek kunnen zijn met erg veel personages. Burke heeft daar niet voor gekozen. Het aantal personen in dit boek blijft beperkt, mede doordat Burke onderlinge, toevallige banden heeft aangebracht. We krijgen onder andere te maken met Robicheau en zijn gezin, een verzekeringsagent wiens dochter verkracht werd, een gangster wiens huis geplunderd werd door de storm en nu op wraak zint en een geheimzinnige man met een ingedeukt gezicht die niet veel goeds lijkt te voorspellen.
Door het beperkte aantal personen, blijft het een overzichtelijk boek. Dat is tegelijkertijd ook de zwakte van het boek. Hoe is het mogelijk dat in dergelijke chaotische nadagen een boek zich in zo’n klein kringetje afspeelt met een dergelijk plot?
Afgezien daarvan is het een prima boek. Burke geeft een goed beeld van hoe de storm heeft ingegrepen in de levens van mensen. De karakters zijn niet eendimensionaal maar wisselen van goed naar slecht en andersom. Als sfeerbeeld is het geslaagd.