Hoe dood je de best beveiligde man ter wereld?

Amerika heeft een nieuwe president. En wat voor één. Hij is grof en seksistisch. Via Twitter laat hij op ongenuanceerde wijze merken hoe hij over allerlei zaken denkt en schept hij op over zijn hoge intelligentie. Hij is geslaagd in het zakenleven, zorgt voor een belastingvoordeel voor de superrijken, trekt zich niks aan van het klimaatakkoord en zet alle buitenlanders over de grens. Klinkt bekend? Het is waarschijnlijk niet voor niets dat Sam Bourne deze man in Complot tegen de president geen naam geeft. Maar hoe komt iemand weg met zulk gedrag? 

‘Het was net zoiets als Stalins oude stelregel dat een miljoen doden een statistiek kan zijn. Eén enkel schandaal kon een goede president de kop kosten, maar duizend schandalen gaven een slechte president immuniteit. Hoe erger hij zich gedroeg, hoe meer hij ongestraft kon doen.’ 

Complot tegen de president is ontzettend actueel. De wereld wacht in spanning af hoe het schelden en dreigen over en weer tussen Amerika en Noord-Korea afloopt. In het boek is de afloop bijna fataal. De president geeft al orders om de kernwapens te lanceren en kan alleen op het laatste moment dankzij een list overgehaald worden om zijn orders te herroepen. Voor de direct betrokkenen die al niet op de hand van de president zijn, is het hierdoor meer dan duidelijk: de president is een ongeleid projectiel en de wereld zou een stuk beter af zijn zonder hem. Alleen, hoe dood je de best beveiligde persoon ter wereld? 

Doordat Bourne naadloos aansluit op de actualiteit, is Complot tegen de president een echte pageturner geworden. De herkenbaarheid en ook de ernst van de situatie zal bij velen al de gedachte opgeroepen hebben dat deze planeet zonder de huidige president van Amerika kan. Bourne weet inzichtelijk te maken welke machtsstrijden zich achter de schermen afspelen in het Witte Huis. Het plannen van de moordaanslag is alleen al genoeg voor spanning, maar Bourne voert deze nog verder op doordat de planners op de hielen worden gezeten door iemand die hen verdenkt. En er is nog een extra hindernis: de moordaanslag moet binnen drie dagen plaatsvinden, wat wil zeggen dat de voorbereidingstijd zo goed als nul is. De race tegen de klok kan beginnen. 

Als het boek alleen om de moordaanslag had gedraaid, dan had Bourne prima werk geleverd. Maar net zoals de personages in het boek ontdekken, kan een geplande moordaanslag niet zonder gevolgen blijven. Er moet iets worden afgerond, en dat is niet Bournes sterkste punt. In aanloop naar de afronding kent het boek een paar flashbacks die zich onder andere in IJsland en India afspelen. Dit is de enige voorkennis die de auteur met de lezer deelt. De overige informatie die nodig is om het boek naar een einde te brengen, wordt pas op het laatst aan de lezer medegedeeld, waardoor sommige details als een totale verrassing komen. Als Bourne die details beter door het hele verhaal heen had verdeeld, had dat een einde opgeleverd dat logischer op het voorgaande zou aansluiten. In boeken is dat prettig, ook al gaat het in het echte leven niet zo.