Weinig aandacht voor personages

Ctrl Alt Delete is het vervolg op Daemon en kan haast niet op zichzelf gelezen worden. Daarvoor wordt er teveel teruggegrepen naar gebeurtenissen in het eerste deel. Alhoewel je als lezer gedurende het verhaal wordt bijgepraat, merk je wel dat het handiger zou zijn geweest om het vorige deel te hebben gelezen om alle details te weten.
De wereldbevolking moet zich ernstig zorgen maken. Ogenschijnlijk worden we geregeerd door democratieën, maar in werkelijkheid ligt de macht bij een handjevol mensen die alleen geïnteresseerd zijn in eigen gewin. Om die reden heeft ene Sobol een computerprogramma gemaakt, Daemon, dat de wereldeconomie moet aanvallen en eerlijke oplossingen zoals duurzame energie moet stimuleren. Sobol was al overleden in het eerste boek, maar zijn erfenis bestaat nog. In Ctrl Alt Delete gaat de aanval op de wereldeconomie verder. Daemon heeft volgelingen gekregen die door middel van een vizierbril een toegevoegde dimensie zien, darknet genaamd. Via darknet zijn de digitaal opgeslagen gegevens van mensen zichtbaar, zoals hun schulden bij de bank. Binnen Daemon bestaan twee partijen: mensen die het programma ten goede en die het ten kwade willen gebruiken. Uiteraard botst dat met elkaar, en dan moeten die volgelingen het ook nog eens opnemen tegen degenen die het programma willen vernietigen.
Dat is in het kort waar het boek over gaat en dan heb ik het nog niet eens over de personages gehad. Op zich komt dat wel overeen met het boek, waarin de personages nogal vlak blijven en enkel dienen om theorieën over de toekomst van de wereld aan op te hangen. Zelfs de flaptekstschrijver had moeite om te beschrijven welke personages interessant zijn om te volgen en is zover gegaan dat hij wat is gaan verzinnen. Pete Sebeck staat namelijk niet op om tegen de Daemon te vechten. Er is geen sprake van een opstand, laat staan dat Pete er leider van wordt. De vraag of het hem lukt om de nietsontziende software te vernietigen, is daardoor ook op niets gebaseerd (en komt ook niet aan de orde). Suarez gaat er in grote stappen doorheen, met weinig aandacht voor wat al deze ontwikkelingen voor de mensheid betekenen. Een overleg tussen allerlei geheime diensten wordt door Suarez zo opgetekend dat bij de dialogen alleen de naam van de geheime dienst wordt verteld en niet de naam van de afgezant.
Ctrl Alt Delete is een boek met potentie, maar door deze uitwerking is het het niet helemaal. Er waren slechts enkele scènes waar ik geboeid door raakte, en dat is te weinig voor drie sterren.