Verslikt in het onderwerp

Als tijdens een feest in het Witte huis een bediende in snikken uitbarst omdat haar kleinzoon is overleden aan het gebruik van cocaïne, is voor de president de maat vol. Cocaïne moet voor eens en altijd de wereld uit worden geholpen. Maar hoe pak je zoiets aan?
Paul Deveraux, bijnaam Cobra, is een voormalige geheimagent. Zijn reputatie is voldoende om door de president gevraagd te worden dit project op zich te nemen. Deveraux’ leeftijd (eind zestig, begin zeventig) is geen enkele belemmering. Na een analyse van het probleem besluit Deveraux het project op zich te nemen, als er aan zijn voorwaarden wordt voldaan. De belangrijkste daarvan zijn een vrijbrief voor zijn acties en een grote smak geld om de boel te financieren. Na de toestemming van de president gaat Deveraux aan de slag en dat zal de cocaïnewereld merken.
Forsyth is al in de zeventig maar gaat gestaag door met schrijven. Zal zijn eigen leeftijd er iets mee te maken hebben dat hij in dit boek wil laten zien dat de oudjes nog meetellen? Naast Deveraux is er ook een grote rol weggelegd voor Cal Dexter, een voormalige premiejager van ergens in de zestig.
De schrijfstijl die we gewend zijn van Forsyth komt ook in dit boek sterk naar voren. Het leest niet zozeer als een roman maar als een geschiedkundige opsomming van allerlei gebeurtenissen en een uitleg hoe de ene reactie invloed had op de andere. En zoals in zijn vorige boeken ook gebruikelijk is, vertelt hij van een aantal personages hoe ze opgegroeid zijn (en soms zelfs hoe de ouders van die personages opgegroeid zijn) om zo hun huidige handelen een verklaring te geven.
En dat zou een prima boek kunnen opleveren, als Forsyth zich niet zo enorm verslikt had in het onderwerp. Het uitroeien van cocaïne. ‘Alleen cocaïne, meneer de president? De rest niet? Geen heroïne, PCP, angel dust, extasy of de alomtegenwoordige cannabis?’ probeert een medewerker van de president nog.
Het grootste deel van het boek lijkt Forsyth de materie onder controle te hebben en kan de lezer meemaken hoe de oorlog tegen de cocaïne verloopt, ook al knaagt het dan al dat het toch niet zo simpel kan verlopen als wordt geschetst. Maar dan moet Forsyth nog een einde breien aan het geheel en daar is waar het spaak loopt. Zonder afdoende verklaringen laat hij personages dingen doen die afwijken van hun eerdere gedrag, waardoor hij de lezer met raadsels achterlaat.
Het zou beter zijn geweest als Forsyth een minder groot onderwerp had aangesneden.