Na het lezen snel uit je geheugen

maar ook niet echt goed.,Een bewaker op het terrein van de Verenigde Naties in New York wordt gealarmeerd: een verdachte persoon begeeft zich op weg naar hen. Na een noodlottig schietincident blijkt er sprake van een misverstand. De verdachte persoon is een oude man in plaats van een beruchte wapenhandelaar. Om tactische redenen wordt een buitenstaander ingeschakeld om de boel te sussen: de advocaat Tom Byrne die in het verleden ook al zijn diensten aan de Verenigde Naties heeft bewezen. Byrne reist naar Engeland om een bezoek te brengen aan de dochter van de oude man. Het bezoek leert dat de oude man in de Tweede Wereldoorlog het nodige heeft meegemaakt. Is hij wel zo onschuldig als het lijkt? En waarom was hij op weg naar een topontmoeting van de Verenigde Naties?
De eindafrekening is een boek dat na het lezen snel uit je geheugen is verdwenen. Het is niet echt slecht, maar ook niet echt goed. Driekwart van het boek heeft Sam Bourne de zaak aardig onder controle. De plot verloopt soepel en de vaart zit erin. Maar dan moet hij een einde aan het verhaal maken en dat gaat hem minder makkelijk af. Duidelijkste voorbeeld is de noodgreep om één van de personages een bekentenis over gebeurtenissen te laten geven, zonder dat daar een afdoende reden voor wordt gegeven. Verder komt een aantal plotwendingen en aanwijzingen om de plot op gang te houden te gekunsteld over.
De aankondiging ‘… het laatste grote geheim uit de Tweede Wereldoorlog…’ op de voorkant van het boek wordt niet waargemaakt. Er zijn betere thrillers verschenen waarin gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog een rol spelen. De eindafrekening is aardig voor tussendoor, meer niet.