Een ontknoping als een gemene tackle

In 1988 krijgt de kersverse agent Tommy Bergmann te maken met de eerste moordzaak uit zijn carrière. Het toegetakelde lichaam van de jonge Kristiane wordt in het bos gevonden. Haar moord lijkt er één in een serie te zijn, waar later haar docent Anders Rask voor wordt opgepakt.

Zestien jaar later krijgt Tommy, die inmiddels inspecteur is, te maken met de moord op een Litouwse hoer, die overeenkomsten heeft met de moorden van destijds. Maar hoe kan dat, als de moordenaar nog steeds gevangen zit? ‘Edle Maria,’ was het laatste wat het meisje nog kon zeggen. Tommy klampt zich hieraan vast en gebruikt dit als leidraad voor zijn onderzoek, terwijl Anders Rask alles in werking stelt om alsnog vrijgelaten te worden.  

De hitte van de hel van Gard Sveen is het tweede deel in de serie omtrent inspecteur Tommy Bergmann. Zoals het een goede Scandinavische thriller betaamt, is er veel aandacht voor de personages die gekweld door het leven gaan. Tommy lijdt eronder dat hij losse handjes heeft en zijn vrouw hem daarom verlaten heeft. Agente Susanne wil zichzelf professioneel bewijzen, maar moet als alleenstaande moeder zorg dragen voor haar dochtertje Mathea. Gelukkig kan haar bloedmooie buurman vaak oppassen en zou ze best een relatie met hem willen, ware het niet dat hij op mannen valt. En Arne Furuberget, hoofd van de kliniek waar Anders Rask opgesloten zit, loopt tegen het feit aan dat hij met pensioen gaat, maar dat hij nog niet alles heeft bereikt in zijn vak.  

De doden hebben geen verhaal, het eerste deel in deze serie, werd geprezen om zijn ingenieuze plot. In De hitte van de hel valt de plot behoorlijk tegen. Waar andere auteurs de lezer op vakkundige wijze op het verkeerde been weten te zetten, kiest Sveen ervoor om de lezer met een gemene tackle onderuit te halen. Tommy en Susanne beginnen een verwarrende speurtocht, maar die zou niets opgeleverd hebben als de diverse personages niet zelf spontaan allerlei feiten zouden opbiechten. De lezer die nog chocola probeert te maken van alles wat boven water komt, wordt op het eind een niet bevredigende uitleg door de strot geduwd, die ondersteund moet worden door feiten die tot dan toe nog niet bekend waren. Ingezette verhaallijnen die onderdeel waren van de speurtocht worden niet afgerond, maar blijven als losse eindjes hangen.  

Het is een uitdaging voor een auteur om na een lovend ontvangen debuut een minstens evengoed vervolg te schrijven. Sveen is daar niet in geslaagd. Een geloofwaardiger plot zou zijn boek meer recht hebben gedaan.