Plot gaat boven actie

Van rechters verwacht je dat ze onkreukbaar zijn in hun werk. En mochten ze dat niet zijn dan kent Amerika de Board on Judicial Conduct, een overheidsdienst die rechters controleert en aanhoudt als ze zich niet gedragen zoals het hoort. Lucy Stolz en Hugo Hatch, twee medewerkers van de BJC, krijgen een tip dat rechter Claudia McDover niet deugt. Ze zou banden hebben met de maffia, die op zijn beurt een casino in een indianenreservaat exploiteert. De vonnissen van McDower geven het casino ruim baan, zelfs als dat betekent dat een man ten onrechte beschuldigd van moord zijn dagen in de gevangenis slijt. Lucy en Hugo besluiten  de zaak te gaan onderzoeken, maar hebben geen idee in wat voor wespennest ze zich daarmee steken.  

John Grisham neemt er even de tijd voor om zijn verhaal neer te zetten. De eerste veertig pagina’s van De klokkenluider worden vooral gebruikt om uit te leggen waarom rechter McDover vervolgd moet worden, waarna daar voorzichtig een begin mee wordt gemaakt. Pas na honderd pagina’s haalt Grisham de voet van de rem en begint de daadwerkelijke actie. En wat voor actie! Grisham maakt al snel duidelijk dat de maffia een groep criminelen is die niet aan halve maatregelen doen als ze in de verdediging schieten.  

Grisham schrijft de ene bestseller na de andere. Sommige bestsellerauteurs worden gemakzuchtig door het succes en doen niet zoveel moeite meer voor hun boeken omdat het toch wel verkoopt. Stop er genoeg actie in en niemand klaagt over plotfouten. Het is prettig om te merken dat Grisham niet bij die auteurs hoort. Grisham heeft zijn best gedaan om een goed geconstrueerde en geloofwaardige plot in elkaar te zetten. Hij hecht daar meer waarde aan dan aan de actie in het boek. Dat merk je aan het actieloze begin van het boek, maar ook aan het eind waarin Grisham het belangrijker vindt dat alle losse draadjes afgehandeld worden, dan dat er een spetterende climax puur voor het effect wordt opgevoerd.  

Ondanks dat het boek over een malafide rechter gaat, krijgt de lezer de rechtbank nagenoeg niet van binnen te zien, laat staan dat er felle pleidooien worden gehouden door advocaten die de degens met elkaar kruisen. Fans van de rechtbankscènes van Grisham komen in dit boek dus minder aan hun trekken. Toch is het geen groot gemis. Grisham toont hiermee juist aan dat hij niet iedere keer hetzelfde verhaal vertelt, maar genoeg variaties kan bedenken binnen het legal thriller-genre. En dat maakt iemand terecht een bestsellerauteur.