IJzersterke thriller zonder diepgang

In de proloog van De Poppenspeler  vertelt Jefferson Winter waardoor zijn leven richting heeft gekregen. Hij woont de executie van zijn vader bij, die gedurende twaalf jaar vijftien vrouwen heeft vermoord. Vlak voor de executie brengt zijn vader een boodschap aan hem over: We zijn hetzelfde.

Mooi niet, denkt Jefferson, en hij besluit zijn intelligentie in te zetten om als profiler zoveel mogelijk (serie)moordenaars te pakken. In De poppenspeler  brengt hem dat naar Londen. Daar zijn het afgelopen jaar vier vrouwen gevonden bij wie de vingers zijn afgesneden en die een lobotomie hebben ondergaan. Hen rest alleen nog een leven als hulpbehoevende kasplantjes. Er is haast geboden bij het oplossen van deze zaak, omdat er een vrouw ontvoerd is met dezelfde uiterlijke kenmerken als de vier slachtoffers. Een race tegen de klok begint.

De poppenspeler  is het debuut van James Carol en qua plot is het er een om trots op te zijn. Het verhaal heeft alles wat een ijzersterke thriller nodig heeft. Behalve de jacht van Jefferson op degene die de vrouwen verminkt, volgt de lezer ook wat Rachel overkomt die in de handen van deze man gevallen is. Vooral haar gebeurtenissen leveren soms nagelbijtende spanning op.

Dat De poppenspeler  niet verder komt dan drie sterren ligt voornamelijk aan de schrijfstijl. Een goed verhaal kunnen bedenken betekent niet automatisch dat je het goed kunt opschrijven en James Carol is daar een voorbeeld van. Er is geen enkele vorm van karaktertekening van de personages, ook al leent het verhaal zich daar prima toe. Als Carol bijvoorbeeld de vader-zoonrelatie had uitgewerkt, dan had dat een behoorlijke meerwaarde voor het boek betekend. In De poppenspeler  blijft het ongeveer beperkt tot: Mijn vader was een seriemoordenaar. Hij zei dat ik hetzelfde ben als hij. Mijn moeder is enkele jaren na hem overleden. Klaar.
Het gebrek aan diepgang van de personages zorgt er ook voor dat er niets aan de lezer wordt overgelaten om te interpreteren. De lezer hoeft alleen nog maar te slikken wat hem voorgekauwd wordt.

De poppenspeler  verscheen in januari 2014 in het Engels en afgelopen februari kwam het derde boek in de serie over Jefferson Winter uit. Daarnaast publiceerde Carol in die periode ook twee e-books die gaan over de tijd dat Jefferson bij de FBI werkte. Vijf titels in pakweg een jaar tijd. Klaarblijkelijk heeft Carol voldoende fantasie om zoveel verhalen te bedenken. Als hij echter de tijd zou nemen om aan zijn schrijfstijl te schaven, dan zou dat het resultaat enorm ten goede komen.