Hebban recensie
Beste Camel Club tot nu toe
Met De rechtvaardigen is Baldacci terug met de Camel Club. Het verhaal gaat verder waar De verraders ophield. De Camel Club is uit elkaar gevallen. Eén van de leden overleed in De verraders, hoofdpersoon Oliver Stone is op de vlucht voor de FBI en de overblijvers zouden Stone graag willen helpen, als hij hen dat maar toestond.
In De rechtvaardigen lopen twee verhaallijnen naast elkaar. De lezer volgt Stone die na wat incidenten terechtkomt in een gat waarbij de beroepsbevolking voornamelijk bestaat uit mijnwerkers en cipiers van de plaatselijke gevangenis. Zoals gebruikelijk in dit soort kleine stadjes in boeken spelen er allemaal geheimen die de burgers niet met buitenstaanders willen delen. Wie zit er achter de golf van (zelf)moorden die het stadje de laatste tijd overspoelt? En hoe komt het dat de inwoners van het ogenschijnlijk arme dorpje stinkendrijk zijn?
De tweede verhaallijn bestaat uit special agent Joe Knox die opdracht heeft gekregen van Macklin Hayes om Stone op te sporen. Hayes was in Vietnam de leidinggevende van Stone en heeft persoonlijk nog een appeltje met hem te schillen. Knox gaat op pad en komt er al snel achter dat Hayes onfrisse redenen heeft om Stone op te pakken. Hij twijfelt of het aanhouden van Stone gerechtvaardigd is. De overige leden van de Camel Club worden gealarmeerd door de zoektocht van Knox en besluiten ook de achtervolging in te zetten.
De lezer heeft voorkennis van De verraders nodig om het vervolgverhaal in De rechtvaardigen te kunnen volgen.
Persoonlijk was ik niet onder de indruk toen Baldacci jaren geleden met de Camel Club begon. Baldacci was toen al een pad ingeslagen waarbij hij steeds simpeler ging schrijven. Hij ging zinnetjes gebruiken waarbij hij geregeld allerlei bekende feiten weer in het geheugen van de lezer opriep alsof die aan amnesie zou lijden. De goed bedachte intriges uit de begintijd werden gaandeweg ook steeds gemakkelijker van opzet. Met de Camel Club leek het erop dat Baldacci de schelmenroman weer nieuw leven wilde inblazen.
Maar met De rechtvaardigen is het tij weer gekeerd. De simpele schrijfstijl met geheugensteuntjes is grotendeels verdwenen en het verhaal is weer wat volwassener geworden. De kwajongensavonturen van de Camel Club lijken voorbij. De plot lijdt nog wel aan veel gemakszucht waarbij in grote stappen allerlei aannames worden gedaan, maar dat wordt goed gemaakt door de geweldige climax die Baldacci voor de lezer in petto heeft.
Dat is ook één van zijn handelsmerken en daar is hij nog steeds een meester in.
In De rechtvaardigen lopen twee verhaallijnen naast elkaar. De lezer volgt Stone die na wat incidenten terechtkomt in een gat waarbij de beroepsbevolking voornamelijk bestaat uit mijnwerkers en cipiers van de plaatselijke gevangenis. Zoals gebruikelijk in dit soort kleine stadjes in boeken spelen er allemaal geheimen die de burgers niet met buitenstaanders willen delen. Wie zit er achter de golf van (zelf)moorden die het stadje de laatste tijd overspoelt? En hoe komt het dat de inwoners van het ogenschijnlijk arme dorpje stinkendrijk zijn?
De tweede verhaallijn bestaat uit special agent Joe Knox die opdracht heeft gekregen van Macklin Hayes om Stone op te sporen. Hayes was in Vietnam de leidinggevende van Stone en heeft persoonlijk nog een appeltje met hem te schillen. Knox gaat op pad en komt er al snel achter dat Hayes onfrisse redenen heeft om Stone op te pakken. Hij twijfelt of het aanhouden van Stone gerechtvaardigd is. De overige leden van de Camel Club worden gealarmeerd door de zoektocht van Knox en besluiten ook de achtervolging in te zetten.
De lezer heeft voorkennis van De verraders nodig om het vervolgverhaal in De rechtvaardigen te kunnen volgen.
Persoonlijk was ik niet onder de indruk toen Baldacci jaren geleden met de Camel Club begon. Baldacci was toen al een pad ingeslagen waarbij hij steeds simpeler ging schrijven. Hij ging zinnetjes gebruiken waarbij hij geregeld allerlei bekende feiten weer in het geheugen van de lezer opriep alsof die aan amnesie zou lijden. De goed bedachte intriges uit de begintijd werden gaandeweg ook steeds gemakkelijker van opzet. Met de Camel Club leek het erop dat Baldacci de schelmenroman weer nieuw leven wilde inblazen.
Maar met De rechtvaardigen is het tij weer gekeerd. De simpele schrijfstijl met geheugensteuntjes is grotendeels verdwenen en het verhaal is weer wat volwassener geworden. De kwajongensavonturen van de Camel Club lijken voorbij. De plot lijdt nog wel aan veel gemakszucht waarbij in grote stappen allerlei aannames worden gedaan, maar dat wordt goed gemaakt door de geweldige climax die Baldacci voor de lezer in petto heeft.
Dat is ook één van zijn handelsmerken en daar is hij nog steeds een meester in.
1
Reageer op deze recensie