Qua geschiedenis is het smullen

Het leven staat Bernie Gunther, alias Walter Wolf, zo tegen dat hij aan het begin van De schaduw van de stilte een zelfmoordpoging doet. Deze mislukt en Gunther constateert dat het misschien toch allemaal de moeite waard is, ook al doet hij niet meer dan bridgen en conciërge spelen in een hotel aan de Franse Rivièra. Mocht hij meer spanning wensen, dan wordt hij op zijn wenken bediend. Hotelgaste Anne French benadert Gunther om haar bridge te leren spelen. Via dit spel wil ze in contact komen met auteur William Somerset Maugham, die een villa aan de Rivièra heeft en een fervent speler is. Even later wordt Gunther benaderd door Robin Maugham, een neef van de auteur, met een uitnodiging om eens kennis te maken met William. Gunther gaat op de uitnodiging in en verneemt vervolgens dat de auteur is gechanteerd vanwege zijn homoseksualiteit en zijn verleden als spion. Aan Gunther het verzoek om contact te leggen met de chanteur. En laat die chanteur nou net een oude bekende zijn met wie Gunther in het verleden ook chantagezaken heeft moeten afhandelen.

De schaduw van de stilte is het elfde deel in de serie rondom Bernie Gunther. Het eerste deel speelde zich af in 1938. Inmiddels zitten we in 1956 en bevindt de Duitse Gunther zich na heel wat omzwervingen via Berlijn en Argentinië aan de Rivièra. Ondanks zijn escapades kan het verleden Gunther niet loslaten. Elk deel in de serie grijpt terug op de Tweede Wereldoorlog. In De schaduw van de stilte gebeurt dat in de persoon van de chanteur Harold Hennig, met wie Gunther nog een behoorlijke appel te schillen heeft om wel zeer persoonlijke redenen.

Philip Kerr heeft het zich niet gemakkelijk gemaakt met dit boek. Hij heeft het verhaal in zoveel ware feiten willen verweven, dat er amper speelruimte voor hem was om een goed ontwikkeld verhaal voor Gunther op te stellen. Qua geschiedenis is het smullen; de hele naoorlogse tijd wordt weer tot leven geroepen met homoseksuele spionnen als Anthony Blunt en Guy Burgess, tot en met de vraag toe of Roger Hollis nou werkelijk een verrader was. In zijn nawoord heeft Kerr daar een sterke eigen mening over. 

De plot zelf valt iets tegen, vooral in vergelijking met ander werk van Kerr. Lange tijd is het niet duidelijk welke kant het verhaal opgaat. Kerr gooit er terloops nog een moord tegenaan, die al even terloops wordt opgelost. Pas op het eind wordt het verhaal helemaal opgetild, als duidelijk wordt wat zich op hoog niveau heeft afgespeeld. Te laat om het boek als geheel te redden, maar wel een mooie afronding van een duistere spionagegeschiedenis.