Hebban recensie
Spionageroman pur sang
De toerist begint in 2001 als Milo Weaver, een Amerikaanse spion, in Europa bijna het slachtoffer wordt van een huurmoordenaar. Kort daarop is hij in Venetië iemand op het spoor die er vandoor is met een behoorlijke buit. Dit eindigt in een drama waarbij de nodige slachtoffers vallen en waarbij Weaver zijn toekomstige vrouw ontmoet die op het punt staat om te bevallen.
Dit klinkt als een slechte liefdesroman, maar dat is De toerist niet. Na het drama in Venetië, waarin de kiem wordt gelegd voor latere avonturen van Weaver, wordt er een sprong van zes jaar gemaakt. Weaver is het als spion kalmer aan gaan doen, maar wordt weer op scherp gezet als de huurmoordenaar wordt aangehouden door wiens schuld Weaver zes jaar geleden bijna het loodje legde. Hij krijgt de kans om de huurmoordenaar te spreken en dat zet een hele rij gebeurtenissen in werking. Weaver wordt op de hoogte gebracht van de handel en wandel van de huurmoordenaar en leert dat er op hoog niveau smerige politieke spelletjes worden gespeeld. Tegelijkertijd leert hij de belangrijkste les in spionage: vertrouw niemand.
Weaver raakt persoonlijk betrokken bij de hele zaak en moet kiezen tussen zijn gezin en zijn werk. Hij wordt tot het uiterste gedreven en moet geheimen onthullen die hij zelfs voor zijn vrouw verborgen hield.
De toerist is een spionageroman pur sang, met de nodige dubbelspelspelende personages in een wereld waarin niemand elkaar kan vertrouwen. Bij tijd en wijle ontstijgt het boek zelfs de middenmoot, maar niet voldoende om vier sterren te krijgen. De plot zit goed in elkaar en het verhaal volgt lang niet altijd de geijkte paden: soms lopen zaken gewoon niet goed af en is er geen Hollywood-einde in zicht. Dat is een grote pre in een prima spionageboek.
Volgens de flaptekst is dit derde boek van Steinhauer zijn internationale doorbraak. Als hij dit niveau volhoudt en leert om zaken af te handelen in zijn boek (bijvoorbeeld de legendarische zwarte boeken waarover door spionnen onderling gesproken wordt) dan kan hij nog uitgroeien tot een naam op dit gebied.
Dit klinkt als een slechte liefdesroman, maar dat is De toerist niet. Na het drama in Venetië, waarin de kiem wordt gelegd voor latere avonturen van Weaver, wordt er een sprong van zes jaar gemaakt. Weaver is het als spion kalmer aan gaan doen, maar wordt weer op scherp gezet als de huurmoordenaar wordt aangehouden door wiens schuld Weaver zes jaar geleden bijna het loodje legde. Hij krijgt de kans om de huurmoordenaar te spreken en dat zet een hele rij gebeurtenissen in werking. Weaver wordt op de hoogte gebracht van de handel en wandel van de huurmoordenaar en leert dat er op hoog niveau smerige politieke spelletjes worden gespeeld. Tegelijkertijd leert hij de belangrijkste les in spionage: vertrouw niemand.
Weaver raakt persoonlijk betrokken bij de hele zaak en moet kiezen tussen zijn gezin en zijn werk. Hij wordt tot het uiterste gedreven en moet geheimen onthullen die hij zelfs voor zijn vrouw verborgen hield.
De toerist is een spionageroman pur sang, met de nodige dubbelspelspelende personages in een wereld waarin niemand elkaar kan vertrouwen. Bij tijd en wijle ontstijgt het boek zelfs de middenmoot, maar niet voldoende om vier sterren te krijgen. De plot zit goed in elkaar en het verhaal volgt lang niet altijd de geijkte paden: soms lopen zaken gewoon niet goed af en is er geen Hollywood-einde in zicht. Dat is een grote pre in een prima spionageboek.
Volgens de flaptekst is dit derde boek van Steinhauer zijn internationale doorbraak. Als hij dit niveau volhoudt en leert om zaken af te handelen in zijn boek (bijvoorbeeld de legendarische zwarte boeken waarover door spionnen onderling gesproken wordt) dan kan hij nog uitgroeien tot een naam op dit gebied.
1
Reageer op deze recensie