Ratjetoe in reuzensprongen

In De wurger volgt de lezer de belevenissen van drie broers. Michael Daley werkt bij het openbaar ministerie en heeft last van migraineaanvallen, Joe Daley is een gokverslaafde en overspelige rechercheur en Rick Daley is een inbreker. De Ierse broers komen nog iedere zondag eten bij hun moeder. Hun vader, een politieagent, is een jaar geleden overleden tijdens een jacht op een crimineel. Zijn partner van destijds, is nu de vriend van hun moeder.
Het verhaal begint net na de moord op Kennedy, als het vermeende dertiende slachtoffer van de Wurger wordt gevonden. De Wurger heeft een spoor van vermoorde oudere maar ook jonge vrouwen achtergelaten die hij in een uitdagende pose heeft neergelegd.
Dit is niet de enige verhaallijn van het boek. Landay heeft gemeend het boek met meer grote lijnen te moeten vullen, zoals het raadsel van het overlijden van vader Daley, de maffia die de gokwereld in Boston in haar ban heeft en een projectontwikkelaar die een verpauperde buurt van Boston hardhandig laat opruimen om er een prachtige, nieuwe wijk neer te zetten.
Al die verhaallijnen zorgen ervoor dat De Wurger een ratjetoe is, waarbij de verschillende zaken iedere keer kort even aangestipt worden. ‘Literaire thriller’ staat er op de voorkant, maar dit predikaat heeft het boek niet verdiend. De schrijfstijl en dialogen zijn erg simpel en de karakters krijgen geen enkele diepgang. De kans op diepgang is er wel, maar omdat Landay zich geen tijd gunt om iets langer ergens bij stil te staan, bijvoorbeeld bij de vrouw van Joe die met lede ogen moet toezien hoe hij het huishoudgeld vergokt en met andere vrouwen het bed induikt, wordt deze kans in de kiem gesmoord. Doordat Landay zoveel grote verhaallijnen tegelijkertijd behandelt, wordt niet één enkel geval goed belicht.
Dat het boek met de dertiende moord begint is kenmerkend voor de rest van het verhaal. In reuzensprongen gaat Landay van feit naar feit. Een voorbeeld is een hele rechtszaak die wordt overgeslagen; Landay gaat meteen naar het oordeel.
Hij verslikt zich in het materiaal dat hij allemaal in het boek wil verwerken en dat komt het verhaal niet ten goede.
Het onderzoek naar de Wurger komt daarbij ook niet overtuigend uit de verf. Het verhaal speelt weliswaar in 1963, net na de moord op Kennedy (die verder ook af en toe slechts zijdelings in het verhaal voorkomt) en dus voordat er gebruik werd gemaakt van profielschetsers, maar dat is geen reden om de politie verdachten te laten arresteren waarvan de lezer op de klompen kan aanvoelen dat die de daders niet zijn. En dan zwijg ik nog over de wijze waarop de echte dader wordt aangewezen, die gebaseerd is op het feit dat hij het had kunnen doen.
Landay houdt deze verteltrant vol tot het einde, waardoor de oplossing afgeraffeld wordt en eigenlijk onbevredigend is. In het nawoord legt Landay uit dat dit boek geïnspireerd is door de Wurger van Boston en dat hij in het boek ook de destijds heersende maffiaoorlog wilde beschrijven, evenals hoe verpauperde wijken werden opgeknapt.
Dat kan zo zijn, maar dat is geen reden om een boek zo vol te proppen dat geen van de zaken goed uitgewerkt wordt. In dat geval had Landay beter een keuze kunnen maken uit de verschillende verhaallijnen.