Hopelijk blijft het niet bij drie

Een jonge vrouw die op het punt staat om te trouwen wordt na haar vrijgezellenfeest op gruwelijke wijze vermoord. Er worden drie gaten in haar hoofd geboord, die gevuld worden met larven die zich voeden met levend weefsel. Enkele dagen na haar verdwijning wordt de vrouw gevonden, als ze inmiddels bezweken is aan de marteling.  

De politie van Madrid krijgt niet de kans om dit te onderzoeken, omdat de zaak direct overgenomen wordt door de BAC, een speciale politie-eenheid voor moeilijk oplosbare zaken. De zus van de vermoorde vrouw werd namelijk zeven jaar geleden op exact dezelfde wijze vermoord, ook op de vooravond van haar huwelijk. De moordenaar werd destijds gepakt en zit nog steeds vast. De vraag is nu of hij inderdaad destijds de zus vermoord heeft. En zo ja, wie heeft zijn werkwijze gekopieerd? En waarom?    

De zigeunerbruid is het eerste deel van een trilogie geschreven door Carmen Mola. Over haar zegt de achterflap dat de naam een pseudoniem is, waarachter drie bekende Spaanse thrillerauteurs schuilgaan. Wie de drie ook mogen zijn, ze hebben met dit boek een paar interessante figuren toegevoegd aan de thrillerwereld. Zelfs de bijrollen krijgen van Mola zo’n invulling, dat je je daaruit al een beeld kunt maken van hoe hun hele leven verlopen is.    

Neem bijvoorbeeld Elena Blanco, de leider van het BAC-team dat de zaak onderzoekt. Een vrijgevochten vrouw, met een appartement aan de Plaza Mayor, die haar avonden vult met grappa drinken, zingen in een karaokebar en ’s nachts uren besteedt aan het bekijken van de beelden die de camera buiten haar woning overdag heeft gemaakt. Maar zij is wel degene die toestaat dat Ángel Zárate van de lokale politie enkele dagen meeloopt met de BAC, nadat hem deze zaak afgenomen werd. Zárate is meer bij deze zaak betrokken dan Blanco vermoedt. Hij heeft het vak geleerd van Salvador Santos, die er destijds voor gezorgd heeft dat de moordenaar op de zus werd gepakt. Gaande het onderzoek blijkt dat Santos wellicht niet op de juiste manier heeft gehandeld om een schuldige te vinden. Zárate doet zijn best om zijn leermeester te beschermen, al is het maar omdat die inmiddels aan het dementeren is.    

De gruwelijke wijze waarop de moorden zijn gepleegd, doet vermoeden dat Mola het moet hebben van effectbejag, maar niets is minder waar. Het lugubere ervan wordt niet volledig geëxploiteerd, maar lijkt eerder zo voorzichtig mogelijk te worden gebracht, om als kapstok te dienen voor de plot. Juist deze aanpak toont dat de auteurs achter Mola weten hoe je de lezer boeit. Niet door die te overweldigen met misselijkmakende beelden, maar eerder door de impact van een dergelijke ‘realiteit’ te tonen die deze heeft op de betrokkenen.    

Hoe de onderlinge samenwerking bij de drie auteurs ook gegaan is, het heeft het beste in hen naar voren gebracht, met als resultaat een boek dat terecht van Xander Uitgevers de Europa thriller selectie beste keuze kreeg. Op het eind wordt de lezer nog een klap uitgedeeld die reikhalzend doet uitzien naar het vervolg, met daarbij de hoop dat het niet bij een trilogie blijft. Eén plus één plus één mag in dit geval meer dan drie zijn.