Hangt van toeval aan elkaar

Ruim vijftien jaar geleden begon Kathy Reichs aan haar serie over forensisch antropoloog Temperance Brennan, die qua loopbaan een tweelingzus van haar zou kunnen zijn. Reichs is inmiddels beloond met de televisieserie Bones die gebaseerd is op haar boeken en waar ze ook scripts voor schrijft.

In Dodenreis  hoort Brennan van een lichaam van een meisje dat op een verlaten plaats is gevonden. Ze heeft hierover een andere mening dan Slidell, de rechercheur die de zaak behandelt. Dat is reden voor Brennan om zich in de zaak vast te bijten. Ze dringt zich aan Slidell op, eist informatie over de voortgang van de zaak en gaat zelfs mee op nachtelijke invallen van de politie. Slidell laat het allemaal toe. De rechercheur krijgt even rust als Brennan tussendoor tien dagen naar Afghanistan gaat om daar haar licht te laten schijnen over een zaak, maar daarna is ze terug als nooit tevoren.

Wie Reichs gevolgd heeft in haar schrijverscarrière, merkt hoe ze in de loop der jaren is afgegleden. In het begin waren haar thrillers qua plot en schrijfstijl nog van een hoog niveau. Als je die naast haar huidige boeken legt, schrik je van het verschil. De laatste jaren is Reichs gaan schrijven voor de grote massa. En misschien wreekt het schrijven van televisiescripts zich ook wel. Het resultaat is in ieder geval hetzelfde: simpel taalgebruik dat beter past bij een jongvolwassene dan bij een hoogleraar en forensisch antropoloog, en een plot als gatenkaas.

‘Ik geloof niet in toeval,’ zegt Brennan tot tweemaal toe in het boek. Dat kan ze beter wel doen, want Dodenreis  hangt van toeval aan elkaar. Dat zie je aan de manier waarop de aanwijzingen zich aandienen, bijvoorbeeld door allerlei foto’s van sleutelscènes die toevallig ergens in een café hangen, en de wijze waarop alle losse verhaalelementen met elkaar verbonden zijn. Het is een en al toeval. Natuurlijk heeft ook het uitstapje van Brennan naar Afghanistan met de zaak te maken. Maar zelfs met deze overdosis aan toeval lukt het Reichs niet om de plot rond te krijgen. In de nabespreking hebben Brennan en rechercheur Slidell nog steeds geen verklaring voor de belangrijkste aanwijzing die hen op het juiste spoor bracht: de clubkaart van een overleden zakenman in de tas van de dode.

Kathy Reichs is het voorbeeld van een auteur die naam heeft gemaakt en zich niet meer druk hoeft te maken om een kloppende plot; het verkoopt toch wel.