Zou het niet redden als debuut

In een medische thriller van Robin Cook kun je maar beter niet in het ziekenhuis belanden. Dat ondervindt ook Carl Vandermeer in Donor als hij aan zijn knie geopereerd moet worden. Door een raadselachtige oorzaak ontwaakt hij niet meer uit de narcose. Zijn vriendin Lynn Pierce is een vierdejaarsstudente bij hetzelfde ziekenhuis. Zij was degene die Carl had geadviseerd om de operatie te ondergaan en voelt zich schuldig nu dit het resultaat is. Samen met Michael Pender, eveneens vierdejaarsstudent, probeert ze te achterhalen wat er mis is gegaan tijdens de operatie. De zoektocht levert meer vragen dan antwoorden op. Carl blijkt namelijk niet de enige patiënt te zijn die nooit meer wakker werd na een narcose.

Robin Cook heeft zijn naam al jarenlang gevestigd als auteur van medische thrillers. Ook Donor zal wel klakkeloos zijn weg vinden naar het grote publiek. De vraag is echter of dat ook zou lukken als de naam van Cook niet op de kaft zou prijken. Qua plot en schrijfstijl zit Donor namelijk ver onder de maat.

Als Cook al van ‘show, don’t tell’ heeft gehoord, dan heeft hij daar voor de zekerheid ‘show and tell’ van gemaakt. Elke gedachte en daad van de personages worden van een reden voorzien. Als Lynn bijvoorbeeld repeterende bewegingen maakt, dan legt Cook in dezelfde zin uit dat ze nerveus is, alsof de lezer dat zelf niet had kunnen opmaken uit het voorgaande.

Tegelijkertijd lijkt Cook de lezer een grote medische kennis toe te dichten, want zijn boek staat weer propvol specialistische termen. Soms gebeurt dat pagina’s lang achter elkaar, zoals bij een beschrijving van de werkzaamheden van een anesthesist. Hulde aan degene die dat ook allemaal daadwerkelijk leest.

Lynn en Michael komen diverse malen op verboden terrein bij het zoeken naar de antwoorden op hun vragen. Hoe het hen lukt om toch toegang te krijgen, zou niet misstaan in een kinderboek, maar in een thriller voor volwassenen had Cook geloofwaardigere oplossingen mogen bedenken. Deze stijl zet hij door tot in de climax die hij ongetwijfeld heel spannend heeft bedoeld. Maar door het irreële van de door hem geschetste situatie is het eerder een scène geworden die op de lachspieren werkt.

Resteert de vraag waarom dit boek in de vertaling Donor heet. De oorspronkelijke titel Host is al niet zo handig, omdat het verwijst naar een verklaring die pas in de laatste 60 pagina’s wordt gegeven. Maar Donor slaat helemaal de plank mis. Er komt in het hele boek geen donor voor. Nergens wordt een deel van een lichaam afgestaan. Coma zou voor de hand hebben gelegen, ware het niet dat er al een ander boek van Cook is dat zo heet. Maar om dan te kiezen voor een term die geen enkele relatie heeft met de inhoud van het boek?