Mooie erfenis van Crichton

We schrijven het jaar 1876. Pioniers ontdekken Amerika en voeren oorlog met de oorspronkelijke bewoners, de Indianen. Het is de tijd van Sitting Bull en de Slag bij de Little Bighorn. William Johnson kan dankzij zijn rijke ouders gaan studeren, ook al toont hij weinig inzet. Hij accepteert een weddenschap van een medestudent die beweert dat hij niet de zomer gaat doorbrengen met professor Othniel Charles Marsh die op zoek gaat naar dinosaurusbotten. Voor de reis echter kan beginnen, wordt Johnson door Marsh gedumpt, waarna professor Edward Drinker Cope hem onder zijn hoede neemt. Cope is net als Marsh op zoek naar dinosaurusbotten en meent een betere vindplaats te weten, maar die is niet zonder gevaar.  

Drakentand verschijnt een kleine tien jaar na de dood van Michael Crichton. Zijn vrouw vond het manuscript na zijn dood en denkt zelfs te weten waarom Michael het schreef: namelijk omdat hij in 1974 een brief had ontvangen van een conservator van de afdeling Paleontologie der Gewervelde Dieren in het Amerikaans Museum voor Natuurlijke Historie.  

Drakentand kan en moet je niet vergelijken met het latere werk van Crichton waar hij behoorlijk naam mee maakte. Het heeft ondanks de dinosaurussen zelfs niets met Jurassic Park te maken. Wat Crichton in Drakentand heeft gedaan, is ware gebeurtenissen vermengen met fictie. De professoren Marsh en Cope hebben echt bestaan en hun onderlinge strijd om dinosaurusbotten was zo berucht dat deze de ‘Bone wars’ werden genoemd. Nog meer echte personen passeren de revue, zoals de auteur Robert Louis Stevenson (alhoewel Crichton toegeeft dat hij hier met de tijd heeft gespeeld) en Wyatt Earp. Eigenlijk is alleen de hoofdpersoon William Johnson fictie. De eerste helft van Drakentand leest voornamelijk als een reisverslag en is onder andere gebaseerd op een boek dat medereiziger Sternberg erover schreef, met maar weinig zaken die het tot een echt verhaal maken. Daarna krijgt de fictie overhand en mag Johnson alsnog zijn best doen om het vege lijf te redden (en meer).  

Drakentand vervult de wens dat na de dood van een auteur er nog ongepubliceerd werk van hem gevonden, en wat wel de moeite is om alsnog uit te geven. Crichton zou er niet mee doorgebroken zijn, maar het boek toont wel zijn interesse in geschiedenis, onderzoek en wetenschap die hij destijds al had, tezamen met zijn talent om daar een verhaal omheen te bedenken.  Aldus beschouwd is Drakentand een mooie erfenis van Crichton.