Geen soepele Dirk Pitt

Enkele jaren geleden heeft Clive Cussler zijn held Dirk Pitt in handen gegeven van zijn zoon Dirk Cussler. Dat ging redelijk geruisloos, vooral omdat het verschil in schrijfstijl van vader en zoon amper waarneembaar was. In Duivelsadem is dat verschil meer aanwezig en daardoor wordt het duidelijk dat Clive Cussler wat avonturenromans betreft op eenzame hoogte staat.
Het is niet voldoende om de avonturen en de personages van Cussler te kopiëren; zonder het beetje extra dat Clive erin stopt, worden het op zijn best ongeïnspireerde verhalen.
Duivelsadem begint zoals elke Cussler met een geschiedkundige ramp met een transportmiddel. Ditmaal gaat het over de schepen Terror en Erebus die halverwege de negentiende eeuw de noordwest passage wilden ontdekken, maar door de weersomstandigheden jarenlang vast in het ijs hebben gezeten en uiteindelijk verdwenen.
In 2011, elke Cussler speelt een paar jaar in de toekomst, dreigt er een oorlog tussen Amerika en Canada. Amerika is erg afhankelijk van de energiebronnen van Canada, dat op zijn beurt steeds minder genegen is om Amerika als afnemer te hebben. De Noordkappen zijn aan het smelten en het ziet er naar uit dat de noordwest passage bevaarbaar is. Canada wil controle uitoefenen over de noordwest passage.
De schurk in het verhaal is Mitchell Goyette, een zakenman die ogenschijnlijk voor groene energie is, maar die achter de schermen allerlei vieze spelletjes speelt. Goyette eist het recht op om als enige de grond te ontginnen die vrijkomt door het smelten van de Noordkappen. Als blijkt dat een wetenschapper per ongeluk een procedé ontdekt waarmee het broeikaseffect teruggedraaid kan worden, zet hij alles op alles om te voorkomen dat dit wereldkundig wordt gemaakt.
Duivelsadem loopt niet zo soepel als de voorgaande Cussler-avonturen en dat komt voornamelijk doordat het de “jeu” mist die Clive eraan gaf, waardoor zijn verhalen zo gemakkelijk te verhapstukken zijn. De verschillende onderdelen van de plot zijn niet aaneengesmeed. Het verband tussen tussen de ramp uit de proloog en het verhaal zelf is te bedacht. In de eerste helft van het boek gaat de aandacht uit naar de kinderen van Dirk Pitt, waarna ze opeens ruwweg aan de kant worden gezet om pas in de epiloog even op te duiken. De verschillende actiescènes worden braaf aan de lezer opgediend zoals dat in een Cussler hoort, maar dan net niet op de manier waarop Clive de spanning kon opbouwen door deze verschillende scènes naar de climax te leiden.
Het lijkt erop dat Dirk Cussler zich ditmaal niet veel raad wist met het verhaal. In de epiloog heeft hij veel tekst en uitleg nodig om het een en ander af te ronden.
Toch blijft er nog genoeg over om van te genieten. Bij vlagen laat Dirk Cussler zien dat hij toch de genen van zijn vader bezit. De eindscènes spelen zich af in een setting waar Clive trots op zou zijn. En alhoewel Dirk Cussler in zijn vader zijn meerdere moet erkennen: een Dirk Cussler is nog altijd beter dan geen Cussler.