Pak me dan!

Jaarlijks laat James Patterson veel boeken het licht zien die hij met coauteurs schrijft. Zijn bekendste reeks, die over rechercheur Alex Cross, schrijft hij alleen.

De tegenstander van Cross is ditmaal Marcus Sunday, een auteur van true crime-boeken en geïnteresseerd in de perfecte misdaad. Alex Cross heeft eens kritiek gehad op een boek van Sunday en daarvoor zal hij moeten boeten. Sunday wil Cross vernederen en breken. Het resultaat is al in de proloog te lezen: Alex Cross die beroofd van alles en iedereen als een zombie door de straten zwalkt.

Een tegenstander die Alex Cross wil breken, klinkt als een interessant gegeven voor een boek. In Erewoord, Alex Cross  komt het echter niet goed uit de verf en dat komt voornamelijk door de aanpak van die tegenstander. Sunday laat op een behoorlijk klunzige manier zoveel aanwijzingen achter voor Cross, dat hij hem bijna in het gezicht lijkt te schreeuwen: 'Pak me dan!' Cross, aan de andere kant, vertoont een opvallend gebrek aan het oppikken van die diverse aanwijzingen, zodat het een raadsel is waar hij zijn reputatie van slimme rechercheur aan te danken heeft.

Natuurlijk ligt dit voor een groot deel aan de schrijfstijl van Patterson: korte hoofdstukken en zo min mogelijk woorden gebruiken om de snelheid te verhogen. Maar zelfs dan mag je als lezer enige eisen aan de plot stellen. Erewoord, Alex Cross  lijkt voornamelijk het product van een auteur die geen rekening meer hoeft te houden met zijn lezers omdat hij toch wel verkoopt.

Of misschien bekommert Patterson zich toch om zijn lezers. In een nawoord vraagt hij begrip voor de manier waarop hij het boek laat eindigen. Zijn grote schare fans zal hem dat einde ongetwijfeld graag vergeven.