Opgeblazen en hol

Jerry Siegler, de bedenker van Superman, zou volgens Brad Meltzer zijn geïnspireerd door de dood van zijn vader, een winkelier die bij een winkeloverval werd neergeschoten. Als reactie daarop zou Jerry de man van staal hebben bedacht, waar alle kogels op afketsen.
In Het Boek der Leugens wordt dit gegeven verbonden met de speurtocht naar het wapen dat Kaïn, de eerste moordenaar, zou hebben gehanteerd. De bezitter van dat wapen zou een immense macht verwerven.
Cal Harper was er op 9-jarige leeftijd getuige van hoe zijn moeder door een ongeluk om het leven kwam tijdens een ruzie met zijn vader. Die vader verdween in de gevangenis. Bijna twintig jaar later is Cal werkzaam bij een dienst die daklozen oppikt en hen onderdak verschaft. Op een nacht komen zijn collega en hij een gewonde dakloze tegen die de vader van Cal blijkt te zijn, Lloyd Harper. Lloyd betrekt Cal al gauw bij een speurtocht naar... ja naar wat eigenlijk? Het is de personages niet duidelijk wat er nou precies gezocht wordt, maar aangezien meer partijen ergens achteraan blijken te zitten en niet op een dode meer of minder kijken, moet het wel heel belangrijk zijn.
De voorkant en de titel van dit boek zijn erg intrigerend, maar blijken net zo opgeblazen en hol te zijn als de inhoud van dit boek. De man met de getatoeëerde rug en het steekwapen komen in het hele boek niet voor, evenmin als de verschillende schrifttekens die de voorkant sieren. Meltzer baseert zijn boek op zijn overtuiging dat de vader van Jerry Siegler is neergeschoten tijdens een overval. Diverse sites op internet stellen dat zijn vader aan een hartaanval is overleden tijdens een overval. Sommige sites tonen zelfs het politierapport van die avond waarin de conclusie wordt getrokken dat Jerry’s vader een hartaanval heeft gehad.
Een werk van fictie hoeft natuurlijk niet op ware feiten zijn gebaseerd. Meltzer neemt daar ook een loopje mee, evenals met bepaalde bijbelse theorieën die hij de lezer voorlegt.
Een roman moet de lezer wél overtuigen. Zonder overtuiging bereik je de lezer niet. En dat is precies wat er fout gaat bij Het Boek der Leugens. Meltzer denkt zijn boek interessant te kunnen maken door bepaalde zaken enorm op te blazen, zoals Het Eerste Wapen, en daar een enorm gewicht aan te kunnen hangen, maar die uiteindelijk net zo hol blijken te zijn als het hele boek.
Een stel mensen klungelt maar wat aan op zoek naar wat dan ook, maar weet na het horen van enkele steekwoorden wel gelijk allerlei verbanden te leggen tussen zaken die geen enkele onderlinge verbinding hebben. Daarbij spelen twee duistere figuren een afzonderlijke rol op de achtergrond, De rechter en De profeet.
Van De profeet is al snel voor de personages duidelijk dat dit één uit hun midden is. Meltzer denkt de lezer nog op het verkeerde been te kunnen zetten, maar ook dit mislukt hem. De rechter mag aan de zijlijn wat meedoen. En zo gaat dat verder naar een climax die zo kluchtig is, dat dit boek niet meer dan één ster kan krijgen. Een en al knulligheid en holle frasen, meer kan ik er niet van maken.