Vrouwenthriller

Als van een vriendengroepje van zeven 30-ers een zekere Lucas een landhuis buiten Londen erft, wordt het al snel een gewoonte om elk weekend met zijn allen in dat huis door te brengen. Lucas durft eindelijk de stap te zetten om de ik-figuur, Joanna, om verkering te vragen. Ook de anderen laten zich niet onbetaamd. Onderlinge relaties ontstaan of worden juist afgebroken, waarna andere relaties ontstaan. Tussendoor blijft het mysterie meespelen van de zelfmoord van de oom van Lucas, waardoor hij het landhuis kon erven. De vondst van een doos met oude filmpjes brengt wat meer inzicht in wat er zich ruim twintig jaar daarvoor op het landhuis allemaal heeft afgespeeld.
De titel, de flaptekst en de inbeelding van de ik-figuur in het begin van het boek dat ze zich bespied voelt door het huis, doen suggereren dat het hier om een griezelroman gaat waarin een spookhuis de hoofdrol speelt. Dat is niet het geval. Er is niets met het huis aan de hand. In feite is de titel slecht gekozen, in de zin dat die de lading niet dekt. Er is geen sprake van een situatie van ‘het huis bij nacht’.
Bij uitgeverij De Kern verschijnen boeken voor vrouwen en dit boek past prima in dat straatje. Het richt zich voornamelijk op de relaties tussen de personen van het vriendengroepje. De ik-figuur wekt geen sympathie op. In de relatiesfeer gooit ze door een stommiteit haar eigen glazen in, maar daar kan ze de consequenties niet van verdragen. Ze kan de schuld niet op zich nemen en schuift die af op het huis en haar ex-vriend. Ook kan ze het niet verdragen dat mensen die door haar toedoen slachtoffer zijn geworden, later alsnog gelukkig worden met een ander.
Het enige wat Het huis bij nacht onderscheidt van een gemiddeld vrouwenboek is dat een crimineel voorval in het verleden een rol speelt en nog steeds nadreunt in het heden. Na ruim driekwart van het boek relatieproblematiek, komt er dan eindelijk enigszins actie, waarna Whitehouse met een zeer open einde de losse draadjes aan de fantasie van de lezer overlaat.
Op de achterflap staat een rijtje aanbevelingen van andere auteurs, waaronder Lee Child. Een vreemde keuze. De stoere mannenboeken van Child staan in schril contrast met het geneuzel over relaties van Whitehouse. De uitgeverij had beter auteurs kunnen uitzoeken die in hetzelfde genre schrijven.