De Da Vinci Code overtroffen

Robert Langdon en zijn schepper Dan Brown behoeven geen introductie meer. Na De Da Vinci code kon niemand meer om hen heen.
Brown heeft jarenlang gewerkt aan het derde boek met Langdon in de hoofdrol. Het enige wat bekend was, was dat de aandacht dit keer zou uitgaan naar de vrijmetselarij.
Grootste vraag is in zo'n geval of de auteur opnieuw met een overweldigend boek aankomt of dat hij gemakzuchtig leunt op het succes van zijn vorige titels. Mijn antwoord is dat Brown met Het verloren symbool De Da Vinci code heeft overtroffen. Tegenstanders zullen kunnen zeggen dat dit het zoveelste boek is waarin Langdon in korte tijd aan de hand van allerlei codes door een wereldstad gejaagd wordt en dat Brown wat dat betreft niet vernieuwend bezig is. Dat is zo. Maar als dat zo meesterlijk uitgewerkt wordt zoals Brown dat doet, dan is dat een aanbeveling.
Eerst het verhaal zelf. Langdon wordt op een dag gevraagd om een lezing te geven in Washington. Eenmaal aangekomen blijkt er geen sprake te zijn van een lezing. Iemand wil Langdon graag in Washington hebben. Door zijn vorige avonturen is zijn kennis van symbolen bekend geworden bij een groot publiek. Zijn tegenstander in Het verloren symbool heeft die kennis nodig om een eeuwenoud geheim van de Vrijmetselaars te vinden en te onthullen.
Langdons medewerking wordt geforceerd door de ontdekking van een afgehakte hand met symbolen op de vingertoppen. Als vrij snel daarna de CIA zich ook met deze zaak gaat bemoeien en haar eigen redenen heeft om de tegenstander te vinden, komt Langdon voor de derde maal in zijn leven terecht in een krankzinnige wedloop waarbij hij codes moet oplossen die hem door Washington moeten leiden.
Langdon wordt dit keer bijgestaan door Katherine Solomon, een zus van Peter Solomon. Peter heeft de hoogste rang binnen de vrijmetselarij in Washington en hij is degene die Langdon heeft opgevoed toen zijn ouders overleden. Katherine doet wetenschappelijk onderzoek naar de kracht van gedachten, een onderwerp dat de laatste jaren ook voorkomt in bestsellers als The secret en What the bleep do we know. Een erg interessant onderwerp dat jammer genoeg niet erg uitgewerkt wordt.
Na Rome en Parijs is Washington dit keer dus de plaats waar allerlei geheimen onthuld gaan worden. En voor wie zich afvraagt of deze stad daarvoor wel voldoende historie heeft, legt Brown maar al te graag uit welke rijke geschiedenis Washington heeft.
Het verloren symbool is een boek om in één ruk uit te lezen. Evenals Het Bernini mysterie en De Da Vinci Code zit het vol met codes en informatie over geheime genootschappen. De lezer zal de illustraties missen en zich tot het internet moeten wenden om afbeeldingen te zien van bijvoorbeeld Albrecht Dürers Melencolia en de Kryptos bij het gebouw van de CIA.
Brown past er dit keer voor op om kennis aan de lezer over te dragen door middel van dialogen tussen de personages, waarbij ze dingen aan elkaar uitleggen die de ander allang weet. Als er nu iets uit te leggen valt, en dat gebeurt geregeld, dan richt Brown zich rechtstreeks tot de lezer.
Naast al deze informatie is er ook veel ruimte voor actie, waarbij Brown zo af en toe plotwendingen opvoert die aan Jeffery Deaver doen denken.
In zijn vorige twee boeken kwam de katholieke kerk er nog slecht van af, maar de vrijmetselarij kan gerust zijn: Brown berokkent haar geen enkele schade.
Het verloren symbool zal haar weg naar het publiek net zo makkelijk vinden als De Da Vinci code. Ik weet niet wat voor onderwerp Brown hierna nog kan behandelen om dit te evenaren, maar als hij iets weet te bedenken, dan graag.